داریوش کاردان: تلویزیون نمی بینم، رادیو هم گوش نمی دهم

مهسا بهادری: پیش از شروع مصاحبه می گوید پیر این کارم. راست هم می گوید داریوش کاردان از دهه شصت در صداوسیما بوده و بخواهیم جانب انصاف را رعایت کنیم، در برنامه هایی را ساخته و اجرا کرده که در زمان خودش یکه تاز بوده و بعد از سال ها تقریبا بی مانند است. هنرمندی که برنامه «صندلی داغ» او تقریبا بنیانگذار تاک شوهای تلویزیونی بود. کسی که در دهه شصت جرات می کرد در لباس استاد خرناس با مسیولان سیاسی کشور، در رادیو شوخی کند و همه را روی صندلی داغی بنشاند که هیچ راه فراری از آن وجود ندارد. حالا سال هاست که رد و نشانی از این همین پیشکسوت در صداوسیما به چشم نمی آید و خودش می گوید: «رادیو گوش نمی دهم ترجیح هم می دهم که تلویزیون نبینم» و وقتی از دلیل کم کاری اش می پرسیم می گوید آنچه مدنظر من است، مدنظر مدیران نیست و بالعکس ضمن اینکه سطح سلیقه بسیار کاهش پیدا کرده است.

داریوش کاردان در کافه خبر حاضر شد و با دل مشغولی زیادی که داشت از وضع موجودی که او را ناراحت کرده است گفت، به همین دلیل مصاحبه با او را به دو بخش تقسیم کردیم که در ادامه بخش اول آن را می خوانید.

بگذارید از اینجا شروع کنم که پیش از شروع مصاحبه و در ابتدای صحبتتان گفتید:« من پیر این کارم.» منظورتان بودن جلوی دوربین بودن است، پیر این کار چرا دیگر در تلویزیون حضور ندارد؟

اولا این را باید از تلویزیون بپرسید و این سوال برای من مطرح نیست یا دست کم پاسخش با من نیست و با تلویزیون است، نه فقط تلویزیون بلکه با رادیو و مطبوعات. من در طول این 44 سال که حالا شده 45 سال، هر کاری کرده ام از دوبله و نویسندگی گرفته تا اجرا و بازیگری و تعریف از خود نباشد کارهایم بد نبوده؛ یعنی قابل قبول بوده و نزدیک به استاندارد بوده است؛ هرچند خودم قبول ندارم، ولی این که چرا امروز در هیچ کدام از این کارها نیستم جوابش نزد من نیست.

ممکن است پیشنهادی باشد اما داریوش کاردان قبول نکند، گاهی هم ممکن است سیاست ها طوری باشد که ترجیح بر این باشد که آن ها نخواهند، الان کدام ماجرا است؟

دوگانه است، شاید سه گانه یا چهار گانه؛ یعنی گاهی کارهایی پیشنهاد می شود (نمی خواهم بگویم من شانی دارم) ولی در شان من نیست، ممکن است یک نفر، خیلی فرد بدی باشد و یک کار خوب در شان او نباشد، چون شانش بد است. واقعیت این است که گاهی به من سریال هایی پیشنهاد می شود و می گویند بیا در این کار بازی کن. اثر را بررسی می کم نه سر و ته دارد، نه محتوا، گاهی هم با من و سلیقه ام جور در نمی آید و قبول نمی کنم. گاهی کارهایی که می توانم انجام دهم، از من خواسته نمی شود. بعضی اوقات هم کارهایی انجام داده ام که نیمه رها شده است.

چرا نیمه کاره رها شده؟

یا از من کاری خواستند که من دوست نداشتم آن گونه کار کنم یا من چیزی گفتم که آن ها خوششان نیامده است.

سی سال پیش نقش داریوش کاردان در صداوسیما خیلی پررنگ تر بود؛ اما الان نشانی از شما وجود ندارد. چه چیزی تغییر کرده که حالا شما می گویید نمی توانید با سیاست های آنان کنار بیایید؟ چه چیزی در این سه دهه تغییر کرده است؟

خیلی چیزها تفاوت کرده است، یکی از چیزهای اصلی این است که سلیقه ها خیلی پایین آمده ؛ به عنوان مثال طنز مورد قبول من اصلا این طور نیست. من هیچ وقت سعی نکرده ام که مردم را با بیژامه راه راه و آفتابه بخندانم، همیشه شوخی های نیش دار و طنزهای فخیم مدنظرم بوده است. حتی آن ترانه هایی هم که می ساختم و به نظر شاد و همراه با رقص می آمد، حرف هایی داشت و همیشه تلاش کردم چیزهای بیهوده نگویم، چون از نظرم این چیزها خریدار ندارد.

به همین منظور هم از سال ها پیش و به طور ضمنی چندین بار اخطار دادم که این فاصله بین یک طنز فاخر با سطح سلیقه مردم در حال افزایش است و طنز ما روزی به جایی خواهد رسید که اول کوچه بازاری و بعد هم مبتذل شود. من اصلا این فضا را بلد نیستم، نه این که بگویم بد است، شاید هم این طنزها لازم باشد، اما من بلد نیستم. اگر هم بلد باشم حاضر نیستم وارد این فضا شوم. اگر بخواهیم از کلمات آن گونه استفاده کنیم اصلا کار سختی نیست حتی فضای فعلی جامعه هم برای این کار آماده شده به همین خاطر هم قصه سریال ها و برنامه های جدی هم در همین فضا روایت می شود. بخشی از این اتفاق به دلیل عوض شدن سلیقه ها و بخش دیگر آن به عوض نشدن من مربوط است.

امروز می بینیم که در مسیر این تندباد شوخی با هرچیز و جذب مخاطب به هر قیمت، آقایی که یک زمان فیلم های خیلی خوب و جدی بازی می کرد، امروز در حال قر دادن است، چرا؟ جامعه می خواهد، باز هم نمی گویم این اتفاق بد است، حتی خود من هم در «دفتر یادداشت» کارهایی انجام دادم اما برای پایه ریزی هویت کاکتر بود. شما اگر امروز تبلیغات فیلم ها را نگاه کنید، همه در حال رقصیدن هستند. فضا تغییر کرده و این طور شده که مردم می خواهند چیزهای این چنینی را ببینند.

سلیقه ها خیلی پایین آمده ؛ به عنوان مثال طنز مورد قبول من اصلا این طور نیست. من هیچ وقت سعی نکرده ام که مردم را با بیژامه راه راه و آفتابه بخندانم، همیشه شوخی های نیش دار و طنزهای فخیم مدنظرم بوده است، طنز ما روزی به جایی خواهد رسید که اول کوچه بازاری و بعد هم مبتذل شود

گفتید، سطح سلیقه پایین آمده، به نظرتان سطح سلیقه پایین آمده یا آن را پایین آورده اند؟

اجازه می دهید قبل از این که این سوال را جواب دهم یک چیز دیگر بگویم که در یک رسانه دیگر هم گفته ام؟ سوالاتی نکنید که من نتوانم جواب بدهم و اگر من جواب دهم شما نتوانید منتشر کنید.

شما همیشه خوب پاسخ می دهید. پاسخ دهید ما هم منتشر می کنیم.

اگر شما به رستورانی بروید که فقط تخم مرغ داشته باشد، وقتی گارسون بیاید از شما سفارش بگیرد و شما بگویید قرمه سبزی می خواهید، او می گوید نیمرو داریم. باز شما بگویید کباب کوبیده می خواهم، او می گوید نیمرو داریم و در نهایت شما چه می خورید؟ معلوم است، نیمرو. چون غذای آن رستوران فقط همین است و شما هم ناچار هستید که آن را میل کنید چون گرسنه هستید.

جامعه ما گرسنه است، سرگرمی، طنز و حتی خبرهای هیجان انگیز می خواهد. جامعه، مردم و گروه های مختلف ضمنی و اجتماعی از این اخبار و برنامه ها لازم دارند، ولی چون جز نیمرو چیزی نیست پس خواه ناخواه از خواسته خودشان پایین می آیند.

در پاسخ به سوالتان هم بایید بگویم این مخلوطی از هردو است. هم خواسته شد مردم سخیف بخندند و هم چاره ای نبود. دربسیاری از شوها و کمدی های قدیم هالیوود و سیتکام ها افکت خنده وجود دارد، که می گوید:« لطفا در این لحظه بخندید. اگر هم بلد نیستید بخندید من به شما یاد می دهم و شما را عادت می دهم و شرطیتان می کنم.»

حالا اگر شما یک طنز خوب پخش کنید که معنا هم داشته باشد عده زیادی می پرسند:« ما آمده ایم که تفریح کنیم، این چه می گوید؟ چرا برای یک ساعت خندیدن باید فکر کنم؟ این طور می شود که سلیقه ها عوض می شوند. ما برنامه ای داشتیم که خودم آن را ساخته بودم و خیلی های دیگر در فرآیند ساخت آن کمکم کردند. اگر بخواهید می توانم نام ببرم که کاری که هم می خنداند و هم نکته ای پشت این خنده داشت. کار طوری بود که نکته ای را پشت خنده ها می گفت، اما امروز نکته ای در کار نیست. مدتی هم هست که اجازه داده اند برنامه سازان چیزهایی که قبلا ممنوع بوده را بگویند، که آن ها هم انقدر می گویند که از حساسیت می افتد. یک تریلی که دارد سرازیری می رود می گویند خیلی ترمز نگیر، بگذار روی دنده سنگین، چون زیاد که ترمز بگیری از حساسیت می افتد و در مواقع خطر دیگر کار نمی کند.»

یعنی در زمان شما این مسایل به این شدت وجود نداشت؟

من راحت به شما بگویم. نمی دانم بعد از این مصاحبه چه اتفاقی می افتد، اما آن زمان ها، وقتی اشاراتی می شد و ما می فهمیدیم که در فلان جا اختلاسی شده، آن را که مطرح می کردیم جامعه تکان می خورد، اما امروز آنقدر این ماجرا زیاد شده اصلا برایمان مهم نیست که چه رقمی دارد و چند میلیارد است و به اصطلاح «کک هیچ کسی نمی گزد» نه مردم و نه مسیولین. انگار واکسینه شدیم، هرچه هم در رادیو و نمایش نامه های طنز بگویند دیگر مهم نیست.

ماجرا این است که مگر امروز کسی رادیو گوش می دهد؟ با توجه به سطح برنامه هایی که در حال ساخته شدن است، مگر مانند گذشته مخاطبی باقی مانده است؟ چون آمار صداوسیما نشان می دهد برای سازمانی که 24 هزارمیلیارد تومان بودجه اش برای سال بعد است کم مخاطب ترین برنامه 2 درصد مخاطب داشته و پر مخاطب ترین برنامه 17درصد بیننده داشته و 24 درصد هم برای جام ملت های آسیا را تماشا کردند. شما می گویید نیمرو ارایه می دهد اما به نظر می رسد در همان ارایه نیمرو هم نتوانسته موفق باشد.

ممکن است درست باشد، اما من نمی توانم این را بگویم. این که آمار شما از کجا آمده را نمی دانم و اصلا از آمار هم خبری ندارم، اما من ترجیح می دهم که تلویزیون نبینم و به جای آن یک فیلم سینمای خارجی یا داخلی ببینم که چند نفر از آن تعریف کرده اند و رادیو هم گوش نمی دهم. دیده بودم که اکثر خانم های خانه دار رادیو پیام برایشان مثل یکی از لوازم آشپزخانه مثل ملاقه و… است و باید همان جا روشن باشد، بعضی اوقات هم سوار ماشین می شوم رادیو ورزش یا رادیویی که فقط ترانه پخش می کند را می بینم که روشن است. بالاخره ملت به فوتبال یا ترانه علاقه دارند که گوش می دهند و نمی توانم این را تایید کنم، اما اگر کارم این بود که آمار مخاطبین صدا و سیما را دربیاورم، آن وقت آن را بررسی می کردم.

آن زمان ها، وقتی اشاراتی می شد و ما می فهمیدیم که در فلان جا اختلاسی شده، آن را که مطرح می کردیم جامعه تکان می خورد، اما امروز آنقدر این ماجرا زیاد شده اصلا برایمان مهم نیست که چه رقمی دارد و چند میلیارد است و به اصطلاح «کک هیچ کسی نمی گزد» نه مردم و نه مسیولین. انگار واکسینه شدیم

نکته ای که وجود دارد درباره بیان موضوعات است، مخصوصا موضوعات روز جامعه. در یک بازه ای از زمان خود شما برنامه هایی می ساختید و طرح مسیله می کردید با صراحت کلام، با زبان نقادانه و با زبان طنز و همه مسایل را در یک قالب می گنجاندید و چندین ساعت برنامه اجرا می کردید. نکته ای که وجود دارد این است که آیا نوع مدیریت مدیران تغییر کرده یا جامعه دیگر دنبال شنیدن نقد نیست؟

صحبت کردن درباره جامعه، جامعه شناس می خواهد، اما من به عنوان یکی از افراد جامعه (حرف هایی که می زنم تخصصی نیست و حرف های دل خودم است) باید بگویم، جامعه دیگر حوصله نقد ندارد. جامعه دغدغه اش نان، شیرخشک بچه و داروست(بعضی آمپول های خاص 140میلیون تومان است) دغدغه جامعه مسکن است. این جامعه نمی خواهد نقد گوش کند و می گوید:« به من چه؟ باید بیشتر کار کنم تا پول بیشتری به خانه ام ببرم، که بتوانم گوشت و تخم مرغ و… بخرم. دغدغه ما امروز این هاست و برای این که کسی در آن بالا 3 میلیارد اختلاس کرده، کاری از دست ما برنمی آید.

فرض کنید من پیک موتوریم، دغدغه من این نیست که چه کسی چه قدر اختلاس کرده است من فقط می خواهم توانایی پرداخت قسطم را داشته باشم. فکر می کنم دغدغه جامعه من، در حال حاضر دیگر فرهنگ، شناخت و ایران شناسی نیست. ما در جایی قرار گرفته ایم که شبیه رازبقاست و می خواهیم که فقط زنده بمانیم، اما زندگی نمی کنیم، البته جو غالب را می گویم وگرنه خیلی ها خیلی قشنگ زندگی می کنند. اصلا نمی خواهیم دنبال نقد باشیم و تنها نقدی که امروز مردم ما می شناسند، نقدی است که به جیب می آید و غیر از آن چیزی نیست. آن ها فراغ بال می خواهند؛ یعنی شما باید مشکلات اولیه زندگی را رفع کنی، یک سقف ولو کوچک بالای سرت باشد، بچه ات گرسنه نباشد، لباس تنت باشد، دارو به دستت برسد، آن وقت می توانی بنشینی درباره فرهنگ صحبت کنی و انتقاد کنی، متاسفانه ما در همان پله اول گیر کرده ایم. من نمی دانم که تقصیرکیست، به من هم مربوط نیست؛ چون من اصلا سواد این را ندارم، ولی تقصیر هرکسی است خدا اهلش کند و به او بگوید این رسمش نیست.

کشوری که در مجموع نفت و گاز در جهان، اول است، در ضریب هوشی یکی از کشورهای برتر جهان است و مردمش هوش بسیار بالایی دارند، ضریب نجابت، نوع دوستی، مهمان نوازی، آثار تاریخی، منابع زیرزمینی، روزمینی، کویر و بندرش بالا و ارزشمند است و چیزی کم ندارد و می گویند: «دو کشور در جهان است که اگر درش را کامل ببنند مردمش از گرسنگی نمی میرند، یکی آمریکاست و یکی ایران» و همه چیز دارد، از نفت، جنگل، برف، سرما و از اردبیل و بوشهر و ارومیه و… نباید چنین وضعیتی داشته باشد.

من ترجیح می دهم که تلویزیون نبینم و به جای آن یک فیلم سینمای خارجی یا داخلی ببینم که چند نفر از آن تعریف کرده اند و رادیو هم گوش نمی دهم

با تمام این شرایط این وضع در شان ملت ایران نیست. ما یک معلم علوم داشتیم کلاس دوم دبیرستان، آن موقع به ما گفته بود که در یک مقوا کل علوم را در آن خلاصه بنویسیم و نقاشی هایش را بکشیم که اگر آن را زدیم به دیوار و کسی دید خلاصه علوم را در آن ببیند روزی او آمد و گفت مقواهای علومتان را نشان دهید و من اصلا نبرده بودم و هنوز آن را کامل نکرده بودم، وقتی از من پرسید که مقوایم کجاست؟ گفتم:« من یک مقوای خیلی بزرگ تر از بقیه گرفته بودم و آن را رنگ کرده بودم و حتی پرنده ها را کشیده بودم و برادرم خیلی خوش خط آن را نوشته بود و…. معلمم گوشم را گرفت و گفت:« خیلی کارها کردی اما من نمی بینم.» ما سال هاست داریم درباره عدالت اجتماعی و فرهنگ غنیمان صحبت می کنیم. سال هاست داریم پز می دهیم و آمار می دهیم. همه امان هم داریم این کار را می کنیم، اما این مقوای علوم خالیست و من چیزی نمی بینم که یا من کورم یا واقعا خبری نیست. کسی می آید سنگک را تبلیغ کند؟ نه. مردم خودشان می روند آن را می خرند، اما چیزهای دیگر مثل آدامس و خوراکی مدام در حال تبلیغ شدن هستند، چون گرفتن و نگرفتنش برای مردم فرقی نمی کند، اما با تبلیغات کاری می کنند که مردم بخرند. اصلا احتیاجی نیست شما بگویید تورم ما بالا رفته یا پایین رفته یا چهارجا آسفالت شده، نیازی به این ها نیست و اگر انجام دهید مردم نتیجه را می بینند.

آقای کاردان بخشی از فرهنگ، می تواند همیشه تربیت نسلی باشد از دوره کودکی، علاقه پیدا کردن به کتاب خواندن و مشتاق شدن … امروز می گوییم تلویزیون محتوای خوبی ندارد اما کتاب که هنوز هست و دغدغه فقر را مطرح کردید و یک نکته ای که وجود دارد این است که نسل شما که تریبون را کامل در دست داشتند چه قدر توانستید در تربیت یک نسل فرهنگی کتاب خوان وباسواد و فرهیخته مفید باشند و چه قدر در این راه تلاش کردند؟

نمی شود نظر کلی داد، بعضی ها این کار را کردند و بعضی ها نه.

داریوش کاردان چه قدر این کار را کرده است؟

من سعی خودم را کردم.

موفق هم بودید؟

بخشی از روان و روح و تن بچه در خانه شکل می گیرد. بقیه در جامعه، کوچه، مدرسه و دانشگاه شکل می گیرد و از دست پدر ومادر خارج است. نه فقط در ایران بلکه در همه دنیا این طور است. امروز فضای مجازی سوار بر اسب تربیت همه خانواده ها شده است. شما خودت را هم بکشی و به بچه ات بگویی این صحنه را نبین او می رود در اتاقش و زیر پتویش آن را تماشا می کند.

این برای نسلی است که امروز رسانه در دست دارد و با انبوه اطلاعات و تکنولوژی و اینترنت مواجه است برای نسل پنجاه و شصت و حتی هفتاد تنها … روزنامه کیهان بچه ها و دوچرخه همشهری بوده چیزی که می توانسته از مطبوعات به دست آورد چرا این نتیجه آن طور که انتظار می رفته حاصل نشده است وقتی من در مدرسه ای باشم که 12 همکلاسی دیگر داشته باشم و جمعیت غالب کتاب خوان باشند این اتفاق می افتد چرا این اتفاق نیفتاد؟

شما دارید سوال های تربیتی و روانشناسی و جامعه شناسی می پرسید.

بحث تاثیر رسانه است شما به عنوان یک کارشناس فرهنگی که خودش دربازه ای تریبون در دست داشته و سوادش را هم دارید می توانید درباره این بخش صحبت کنید وقتی امروز همه منتقد شده اند کسی که کارشناس این بخش باشد می تواند در این باره صحبت کند. می خواهیم ببینیم که چه اتفاقی افتاده و چه نوع مدیریتی تغییر کرده که این اتفاق در دوره ای که تریبون بوده و اتفاقا تکنولوژی به شدت امروز وجود نداشته، نتوانسته بروز و ظهور حقیقی پیدا کند حداقل امروز در خواهر و برادران بزرگ تر و پدر و مادرهایمان نتایجش را می بینیم.

به نظر می رسد که شما می خواهید به یک جواب خاصی برسید و دارید بحث را جوری هدایت می کنید که به آن جواب خاص برسید.

بعضی اوقات هر چهار یا ده سال یک بار به تلویزیون می روم، با کمال حسرت می گویم: «سال به سال دریغ از پارسال.» ما حتی سطح توقع مدیرانمان هم پایین آمده، ان هم نه فقط درصداوسیما، بلکه تمام مدیران فرهنگی، مطبوعاتی، فضای مجازی و حتی نمایش خانگیمان

اگر جوابی برایش داشم سوال نمی پرسیدم واقعا پرسش است و می خواهم نظر شما را بدانم.

مشکلی ندارد، من هم آن جواب خاص را می دهم هر چه بادا باد. اولا که مقداری از تربیت، ژنتیک است و آن را باید بگذاریم کنار؛ باید یک چیزی را ثابت بگیریم و ببینیم چه اتفاقی می افتد. بخش ژنتیک ماجرا اصلا انکار کردنی نیست. یک زمانی ممکن است یک فرد قاتل یا جانی به دنیا بیاید که ژنتیکش این طور است. یک بخش دیگر خانواده است. از خانواده ای که 24 ساعته باهم دعوا می کنند و به هم توهین می کنند، معلوم است که فرزند خوبی از آب در نمی آید. جامعه خوب هم بخش دیگر است. مشکلات اقتصادی متاسفانه حرف اول را می زنند، شما باید حالت خوب باشد که بتوانی به بچه ات بگویی بیا برایت قصه بخوانم. یا معلمی که می خواهد سرکلاس درس دهد خصوصا وقتی می خواهد تاریخ یا روانشناسی درس دهد باید روان خودش خراشیده نباشد که بتواند این ها را درس دهد. همه این ها وقتی خوب باشد می شود گفت که جامعه خیلی خوب و قشنگ است. واقعیت این است که همه این ها مقصرند.

حقیقت این است که حتی سردمداران فرهنگ، ادب، تربیت و آموزش وپرورش ما هم اوضاعشان خوب نیست. بازهم بر می گردم به آن مقوای کلاس علوم، اگر خوب بود باید نتیجه را می دیدیم. حالا که داریم نتیجه را می بینیم باید برگردیم و ببینیم چه چیزی خوب نبوده است. به خاطر دارم که وقتی پسرم ابتدایی بود، در سال 72 بعداز درست کردن برنامه نوروز 72 که خیلی هم سروصداکرد، مرا به عنوان نویسنده نشریه مخصوص زایرین به نام «زایر» دعوت کردند و گفتند هرروز یک بخش طنز بنویسم، زمان برگشتن دوست خوبی به نام «جواد پویا» پیدا کردم که دکتری کاریکاتور از یکی از معتبرترین دانشگاه ها را داشت. او آمد ایران و بعد ازچند ماه به من گفت کتابی چاپ کرده که اسمش «دریغا عشق» بود و ان را به من هدیه کرد، محتوای کتاب از اول تا آخر درباره عشق بود، آن هم نه فقط عشق مذکر و مونث، بلکه همه نوع عشقی را نشان می داد. پسرم خیلی از این کتاب خوشش آمده بود و بدون این که من بفهمم آن را برده بود به مدرسه، بعداز ظهر ما دیدیم که گریان برگشته و دور کتابش را چسب زده اند و جملات تهدید آمیز نوشته اند که این ها چیست می دهید بچه بخواند؟ منحرف می شود. سوال این است که چرا منحرف شود؟ این کتاب را دکتر جواد پویا طراحی کرده، وزارت ارشاد اجازه چاپ داده، ان را برای من هدیه فرستاده اند، من به پسرم ندهم که گمراه نشود؟ وسعت دید را ببینید.

کافرهمه را به کیش خود پندارد

بله، نه فقط کافر ، مسلمانان، مسیحی و اصلا همه انسان ها، همه را به کیش خود می پندارند. پسر من می آید خانه و من برایش توضیح می دهم که مثلا این آقا در کتاب دارد در سطل زباله دنبال قلب می گردد و قلبش را ریخته اند دور و گذاشته اند در انباری و می رود به مدرسه و به او می گویند: با این چیزها منحرف می شود. این بچه دچار تضاد می شود. فقط هم همین یک مورد نیست.

پس کلا تضادهای مدیریتی در هرجا و هرکسی که سمتی را به عهده دارد نتایج زیان باری را به دنبال دارد که بعضا می توانیم نتیجه اش را در جامعه ببینیم. اما اگر بخواهیم درباره مدیریت مدیران فرهنگی صحبت کنیم شما در دوره مدیران مختلفی در صداوسیما حضور داشته اید جدا از این که مردم حوصله و وقت شنیدن نقد را ندارند و دغدغه اشان نان است برنامه منتقدانه هم ساخته نمیشود و صراحت کلام و بیان طنز گونه ای هم نیست که من به عنوان مخاطب بگویم که می توانم بین نان درآوردنم این برنامه منتقدانه را هم ببینم. این ارتباط به سیاست گذاری مدیران دارد؟ ما میبینیم که بیشتر مدیران فرهنگی ما، بیش ازاین که فرهنگی باشند انسان های سیاسی هستند. به نحوه سیاست گذاری مدیران ارتباط دارد یا به نیاز جامعه؟

من به عنوان کسی که تقریبا از ابتدای انقلاب در رادیو و تلویزیون بودم تا به حال، که حضورم تقریبا نیم بند شده و بعضی اوقات هر چهار یا ده سال یک بار به تلویزیون می روم، با کمال حسرت می گویم: «سال به سال دریغ از پارسال.» ما حتی سطح توقع مدیرانمان هم پایین آمده، ان هم نه فقط درصداوسیما، بلکه تمام مدیران فرهنگی، مطبوعاتی، فضای مجازی و حتی نمایش خانگیمان. حالا یا به دلیل این است که سیاسی برخورد می شود، یا به دلیل برخوردهای دیگر. اینان روز به روز توقعات خودشان را پایین آورده اند. یک زمانی می گفتند: «سریالی پخش کنیم، که خیابان ها خلوت شود.» امروز می گویند:« خداکند مردم اخبار را ببینند.» وقتی هم که سالی – ماهی یک سریال پخش می شود و قشنگ است و مردم کم کم اقبال نشان می دهند، برای این که مثلا فلان برنامه دیده شود، آن را می گذارند قبل پخش آن سریال یا وسط سریال، در صورتی که هیچ ربطی به آن ندارد. اگر مثسریالی بود به نام آتش و باد و من نقش قوام شیرازی را بازی کرده بودم و واقعا سریال خوبی از آب درآمد دست آقای مجتبی رایی و آقای حسن نجاریان درد نکند و همه آن بازیگران خیلی خوب. زمان پخش یک بار می گفتند 8ونیم پخش خواهد شد، ولی 10 ونیم پخش می شد، یک بار می گفتند 10 و نیم، 8 پخش می شد و اولش هم که کلی تبلیغاتی می آمد از پفک و چیپس و … و قبل سریال هم برنامه ای پخش می کردند، مثلا درباره نحوه صحیح مسح کشیدن در وضو.

245245