نحوه اتصال وال پست به کف و سقف

وال پست (Wall Post) یا نگهدارنده دیوار یکی از اجزای حیاتی در سازه های ساختمانی مدرن است که نقش اصلی آن افزایش مقاومت دیوار در برابر بارهای جانبی ناشی از باد و زلزله است. این المان سازه ای که معمولاً از پروفیل های فولادی مانند نبشی ناودانی یا قوطی ساخته می شود با مهار کردن دیوار در فواصل مشخص از گسیختگی و فروریختن آن در هنگام نیروهای لرزه ای یا باد شدید جلوگیری می کند. اتصال صحیح وال پست به اجزای اصلی سازه مانند تیر ستون کف و سقف تضمین کننده عملکرد لرزه ای مطلوب و پایداری کلی ساختمان است. عدم توجه به جزئیات اجرایی و فنی در این اتصالات می تواند منجر به کاهش اثربخشی وال پست و حتی آسیب پذیری بیشتر سازه شود. در این راهنمای جامع به بررسی دقیق و تخصصی روش ها نکات فنی و جزئیات اجرایی نحوه اتصال وال پست به کف و سقف ساختمان می پردازیم.

اهمیت وال پست در سازه هایی که با قاب خمشی طراحی می شوند (که سختی جانبی کمتری نسبت به قاب های مهاربندی شده یا دیوارهای برشی دارند) دوچندان می شود. در این نوع سازه ها دیوارهای میانقاب (دیوارهای غیرسازه ای بین ستون ها و تیرها) نقش مهمی در رفتار لرزه ای ایفا می کنند و اگر به درستی مهار نشوند می توانند تحت بارهای لرزه ای دچار ترک خوردگی تخریب و حتی ریزش شده و علاوه بر ایجاد خسارات مالی منجر به مسدود شدن مسیرهای خروج و ایجاد خطر جانی شوند. آیین نامه های طراحی لرزه ای ساختمان به ویژه استاندارد 2800 ایران بر لزوم مهار دیوارهای با طول یا ارتفاع مشخص در برابر بارهای جانبی تاکید دارند و وال پست یکی از رایج ترین راهکارها برای تحقق این الزام آیین نامه ای است. بنابراین درک صحیح از نحوه اجرای وال پست و به خصوص روش های اتصال آن به کف و سقف برای تمامی مهندسان عمران معماران مجریان و ناظران ساختمانی امری ضروری است.

اهمیت اتصال صحیح وال پست به کف و سقف

اتصال وال پست به کف و سقف تنها یک مرحله اجرایی نیست بلکه یک گره حیاتی در سیستم مهارکننده دیوار محسوب می شود. عملکرد وال پست وابسته به این است که بتواند نیروهای جانبی وارده از دیوار را به سازه اصلی (اسکلت ساختمان) منتقل کند. اگر اتصال در کف یا سقف ضعیف نامناسب یا غیرمنطبق با آیین نامه باشد وال پست نمی تواند نقش خود را به درستی ایفا کند و عملاً وجود آن بی فایده خواهد بود. این موضوع به ویژه در هنگام زلزله که نیروهای اینرسی بزرگی به دیوارها وارد می شود اهمیت پیدا می کند.

یک اتصال صحیح باید قادر باشد:

• نیروهای فشاری و کششی ناشی از خمش دیوار تحت بارهای جانبی را تحمل کند.
• در اتصال به سقف امکان تغییر شکل نسبی سازه اصلی (تیر و ستون) را بدون آسیب رساندن به دیوار یا وال پست فراهم کند (اتصال انعطاف پذیر در بالا).
• پایداری وال پست را در راستای عمود بر صفحه دیوار تامین کند.
• در اتصال به کف تکیه گاه مطمئنی برای وال پست فراهم کند.

عدم رعایت این نکات می تواند منجر به شکست اتصال کمانش وال پست ترک خوردگی یا تخریب دیوار و در نهایت کاهش ایمنی ساختمان در برابر زلزله شود. بنابراین انتخاب روش اتصال مناسب و اجرای دقیق آن مطابق با نقشه های اجرایی و ضوابط فنی امری بسیار حیاتی است.

اگرچه اجرای صحیح اتصال وال پست اهمیت فنی زیادی دارد اما آگاهی از قیمت وال پست نیز می‌تواند در انتخاب نوع مقطع مؤثر باشد

روش های کلی اتصال وال پست به سازه

روش های اتصال وال پست به اجزای سازه ای (مانند تیر ستون کف و سقف) به عوامل مختلفی بستگی دارد از جمله نوع سازه (فولادی یا بتنی) نوع وال پست (نبشی ناودانی قوطی) محل قرارگیری وال پست (ابتدا انتها یا میانه دیوار) و جزئیات طراحی. با این حال می توان روش های کلی را به دو دسته اصلی تقسیم کرد:

• اتصال صلب (گیردار): در این روش وال پست به گونه ای به سازه متصل می شود که امکان دوران یا حرکت نسبی در محل اتصال به حداقل می رسد. این نوع اتصال معمولاً در پایه وال پست (اتصال به کف) یا در مواردی که نیاز به انتقال لنگر وجود دارد استفاده می شود.
• اتصال مفصلی (ساده): در این روش اتصال به گونه ای است که امکان دوران نسبی بین وال پست و سازه در محل اتصال وجود دارد اما حرکت انتقالی مهار می شود. این نوع اتصال به خصوص در اتصال وال پست به سقف مورد استفاده قرار می گیرد تا از انتقال بارهای قائم سازه به دیوار و همچنین ایجاد تنش های اضافی ناشی از تغییر شکل های سازه در اثر بارهای ثقلی یا لرزه ای جلوگیری شود.

انتخاب نوع اتصال (صلب یا مفصلی) در بالا و پایین وال پست تاثیر مستقیمی بر رفتار آن و نحوه انتقال نیروها دارد. در اکثر موارد و طبق توصیه های آیین نامه ای اتصال وال پست به کف به صورت صلب و اتصال به سقف به صورت مفصلی یا انعطاف پذیر اجرا می شود تا از درگیری دیوار با تیر فوقانی در هنگام تغییر مکان های جانبی سازه جلوگیری شود.

نحوه اتصال وال پست به کف

اتصال وال پست به کف سازه معمولاً به منظور تامین تکیه گاه پایین و مهار جانبی وال پست در این نقطه انجام می شود. این اتصال باید به اندازه ای صلب باشد که بتواند نیروهای افقی وارده به وال پست را به کف سازه منتقل کند و از حرکت یا دوران ناخواسته آن جلوگیری کند. روش های رایج برای اتصال وال پست به کف شامل استفاده از پلیت های کاشتنی میلگرد انتظار یا نبشی های اتصال است.

استفاده از پلیت کاشتنی (بیس پلیت)

یکی از متداول ترین و مطمئن ترین روش ها برای اتصال وال پست به کف استفاده از پلیت های فولادی است که قبل از بتن ریزی سقف یا فونداسیون در محل دقیق خود قرار داده شده و با میلگردهای انتظار به میلگردهای سقف یا فونداسیون متصل می شوند. ابعاد و ضخامت این پلیت ها و همچنین تعداد و قطر میلگردهای انتظار بر اساس محاسبات سازه ای تعیین می شود.

مراحل کلی اجرا:

1. تعیین دقیق محل قرارگیری وال پست بر اساس نقشه های اجرایی.
2. ساخت پلیت اتصال با ابعاد و ضخامت مشخص.
3. جوش دادن میلگردهای انتظار (معمولاً حداقل دو عدد میلگرد آجدار با قطر مناسب) به پلیت به گونه ای که پس از بتن ریزی پلیت در سطح نهایی کف قرار گیرد و میلگردها درون دال یا فونداسیون مهار شوند.
4. نصب پلیت و میلگردهای انتظار در محل مورد نظر قبل از بتن ریزی و تثبیت آن برای جلوگیری از جابجایی در حین بتن ریزی.
5. پس از سخت شدن بتن و اتمام سقف وال پست فولادی (نبشی ناودانی یا قوطی) بر روی پلیت قرار داده شده و با جوشکاری به آن متصل می شود.

مزایای این روش شامل اتصال قوی و مطمئن امکان تنظیم دقیق محل وال پست و سهولت نسبی در اجرا پس از بتن ریزی است. دقت در جانمایی پلیت قبل از بتن ریزی از اهمیت بالایی برخوردار است.

استفاده از میلگرد انتظار

در برخی موارد به جای استفاده از پلیت کامل تنها از میلگردهای انتظار که از کف بیرون گذاشته شده اند برای اتصال وال پست استفاده می شود. این روش معمولاً برای وال پست های سبکتر یا در مواردی که اتصال صلبیت کمتری نیاز دارد به کار می رود.

مراحل کلی اجرا:

1. تعیین دقیق محل وال پست.
2. قرار دادن میلگردهای انتظار (معمولاً دو عدد) با طول مناسب در محل وال پست قبل از بتن ریزی کف. طول مهاری میلگردها در بتن باید مطابق با آیین نامه ها باشد.
3. پس از بتن ریزی و اتمام کف وال پست (معمولاً به صورت نبشی یا ناودانی) در محل قرار داده شده و میلگردهای انتظار به بال یا جان آن جوش داده می شوند.

این روش ساده تر و کم هزینه تر از روش پلیت کاشتنی است اما ممکن است صلبیت کمتری فراهم کند و دقت در جانمایی میلگردها قبل از بتن ریزی بسیار حیاتی است زیرا پس از بتن ریزی امکان اصلاح محل آنها وجود ندارد.

استفاده از نبشی های اتصال (بعد از بتن ریزی)

در مواردی که امکان کاشت پلیت یا میلگرد انتظار قبل از بتن ریزی وجود نداشته باشد (مثلاً در پروژه های بازسازی یا تغییرات) می توان از روش اتصال با استفاده از نبشی های فولادی و انکربولت های شیمیایی یا مکانیکی استفاده کرد.

مراحل کلی اجرا:

1. تعیین دقیق محل وال پست بر روی کف بتنی.
2. سوراخ کاری در کف بتنی در محل های مشخص شده برای نصب نبشی های اتصال. تعداد و محل سوراخ ها بستگی به ابعاد نبشی و نیروهای وارده دارد.
3. نصب نبشی های اتصال بر روی کف با استفاده از انکربولت های شیمیایی (که پس از تزریق چسب مخصوص در سوراخ ها و قرار دادن انکربولت اتصال بسیار قوی ایجاد می کنند) یا انکربولت های مکانیکی.
4. پس از سخت شدن چسب انکر شیمیایی یا محکم شدن انکربولت های مکانیکی وال پست فولادی بر روی نبشی های اتصال قرار داده شده و با جوشکاری به آنها متصل می شود.

این روش انعطاف پذیری بیشتری در اجرا پس از اتمام سفت کاری دارد اما نیازمند دقت در سوراخ کاری و نصب انکربولت ها مطابق با دستورالعمل سازنده و همچنین رعایت حداقل فواصل از لبه بتن برای جلوگیری از ترک خوردگی است. کیفیت انکربولت ها و اجرای صحیح فرآیند نصب آنها نقش حیاتی در استحکام اتصال دارد.

نحوه اتصال وال پست به سقف

اتصال وال پست به سقف (معمولاً زیر تیر سقف بالایی) حساسیت های خاص خود را دارد. هدف اصلی این اتصال مهار جانبی قسمت بالای دیوار و انتقال نیروهای جانبی به تیر سقف است در حالی که امکان حرکت نسبی قائم بین تیر و دیوار/وال پست فراهم شود. این حرکت نسبی به دلیل تغییر شکل های خمشی تیر تحت بارهای ثقلی و همچنین تغییر مکان های جانبی سازه در هنگام زلزله ضروری است. اگر اتصال به سقف صلب باشد تیر در هنگام خمش به دیوار فشار وارد کرده و باعث ترک خوردگی یا تخریب آن می شود. بنابراین در اکثر موارد اتصال وال پست به سقف به صورت مفصلی یا انعطاف پذیر طراحی و اجرا می شود.

استفاده از نبشی و تسمه فولادی (اتصال کشویی/لغزشی)

یکی از رایج ترین روش ها برای ایجاد اتصال مفصلی در بالای وال پست استفاده از ترکیبی از نبشی و تسمه فولادی است که امکان حرکت قائم محدود را فراهم می کند.

مراحل کلی اجرا:

1. یک نبشی فولادی به زیر تیر سقف بالایی (با جوشکاری یا پیچ و مهره به بال پایین تیر فولادی یا با استفاده از انکربولت به زیر تیر بتنی) متصل می شود.
2. یک تسمه فولادی به بال بالای وال پست جوش داده می شود.
3. تسمه فولادی به گونه ای داخل نبشی متصل شده به سقف قرار می گیرد که امکان حرکت لغزشی (اسلاید) تسمه در راستای قائم داخل نبشی وجود داشته باشد. این حرکت معمولاً با قرار دادن یک لایه موقت از جنس یونولیت یا پشم سنگ با ضخامت 2 تا 3 سانتی متر در بالای دیوار و زیر تیر سقف و سپس قرار دادن وال پست و اجرای اتصال تسمه به نبشی تامین می شود. پس از اتمام کار این لایه موقت برداشته می شود تا فضای خالی لازم برای حرکت باقی بماند.
4. اتصال تسمه به نبشی می تواند با جوشکاری در یک نقطه (برای ایجاد مفصل) یا با استفاده از پیچ و مهره در سوراخ های لوبیایی شکل (اسلات) روی تسمه یا نبشی انجام شود تا امکان حرکت قائم فراهم شود.

این روش امکان حرکت نسبی قائم را فراهم می کند و از انتقال بار قائم سقف به دیوار جلوگیری می کند. دقت در ایجاد فضای خالی مناسب در بالای دیوار و اجرای صحیح اتصال تسمه به نبشی برای اطمینان از عملکرد لغزشی ضروری است.

استفاده از ناودانی و میلگرد (اتصال انعطاف پذیر)

روش دیگر برای ایجاد اتصال انعطاف پذیر در بالای وال پست استفاده از ناودانی و میلگرد است.

مراحل کلی اجرا:

1. یک قطعه ناودانی کوچک به زیر تیر سقف بالایی متصل می شود (مشابه اتصال نبشی در روش قبل).
2. یک میلگرد به بالای وال پست جوش داده می شود.
3. میلگرد جوش داده شده به وال پست داخل جان ناودانی متصل به سقف قرار می گیرد. عرض جان ناودانی باید به اندازه ای باشد که امکان حرکت جانبی و قائم محدود میلگرد درون آن فراهم شود.

این روش نیز امکان حرکت نسبی را فراهم می کند و از صلب شدن اتصال در بالا جلوگیری می کند. سادگی اجرا از مزایای این روش است اما میزان انعطاف پذیری و ظرفیت باربری آن باید با محاسبات کنترل شود.

استفاده از اتصالات پیچی با سوراخ های لوبیایی

در سازه های فولادی گاهی اوقات اتصال وال پست به تیر سقف با استفاده از نبشی های اتصال و پیچ و مهره انجام می شود. برای ایجاد اتصال مفصلی و امکان حرکت نسبی سوراخ های روی نبشی اتصال که به وال پست یا تیر متصل می شوند به صورت لوبیایی (اسلات) اجرا می شوند. این سوراخ های لوبیایی امکان حرکت محدود پیچ در راستای مشخصی را فراهم کرده و از صلب شدن اتصال جلوگیری می کنند.

مراحل کلی اجرا:

1. یک یا چند نبشی اتصال به بال بالای وال پست جوش یا پیچ می شوند.
2. سوراخ های روی نبشی های اتصال که قرار است به تیر سقف متصل شوند به صورت لوبیایی ایجاد می شوند.
3. نبشی ها با استفاده از پیچ و مهره به تیر سقف متصل می شوند به گونه ای که پیچ ها در سوراخ های لوبیایی قرار گیرند.
4. پیچ ها به اندازه ای محکم می شوند که اتصال برقرار شود اما امکان حرکت محدود در راستای سوراخ لوبیایی وجود داشته باشد.

این روش دقت بالایی در ساخت قطعات و سوراخ کاری نیاز دارد اما اتصال تمیز و منظمی را فراهم می کند و قابلیت تنظیم محدودی در حین نصب دارد.

جزئیات اجرایی و نکات مهم در اتصال وال پست

اجرای صحیح اتصالات وال پست نیازمند توجه به جزئیات فنی و رعایت نکات کلیدی است. نادیده گرفتن این نکات می تواند عملکرد سیستم مهار دیوار را به خطر اندازد.

• کیفیت جوشکاری: تمامی اتصالات جوشی باید توسط جوشکار ماهر و با رعایت ضوابط جوشکاری سازه های فولادی انجام شود. طول و بعد جوش ها باید مطابق با نقشه های اجرایی باشد.
• کیفیت انکربولت ها: در اتصالات پس از بتن ریزی استفاده از انکربولت های با کیفیت و استاندارد و نصب صحیح آنها مطابق با دستورالعمل سازنده (به خصوص در مورد انکرهای شیمیایی) حیاتی است.
• فضای خالی در بالای دیوار: در اتصال به سقف ایجاد فضای خالی مناسب (معمولاً 2 تا 3 سانتی متر) بین بالای دیوار و زیر تیر سقف برای تامین امکان حرکت نسبی الزامی است. این فضا پس از اتمام سفت کاری و نازک کاری باید با مواد تراکم پذیر مانند پشم سنگ یا فوم پر شود تا از انتقال بار قائم جلوگیری شود اما امکان حرکت جانبی فراهم باشد.
• پوشش ضد زنگ: تمامی قطعات فولادی مورد استفاده در وال پست و اتصالات آن باید قبل از دیوارچینی و نازک کاری با ضد زنگ پوشش داده شوند تا از خوردگی آنها جلوگیری شود.
• کنترل شاغول بودن: وال پست ها باید کاملاً شاغول (قائم) نصب شوند. عدم شاغول بودن می تواند منجر به توزیع نامناسب نیروها و کاهش اثربخشی وال پست شود.
• اتصال دیوار به وال پست: علاوه بر اتصال وال پست به کف و سقف اتصال خود دیوار (مصالح بنایی) به وال پست نیز اهمیت دارد. این اتصال معمولاً با استفاده از میلگردهای افقی (که به وال پست جوش داده شده و در درزهای افقی دیوار قرار می گیرند) یا بست های فلزی انجام می شود.
• نظارت دقیق: تمامی مراحل اجرای وال پست و اتصالات آن باید تحت نظارت مهندس ناظر سازه انجام شود و مطابق با نقشه های اجرایی و ضوابط آیین نامه ای کنترل گردد.

مصالح و قطعات مورد استفاده

در اجرای وال پست و اتصالات آن از مصالح و قطعات مختلفی استفاده می شود که کیفیت و مشخصات فنی آنها تاثیر مستقیمی بر عملکرد نهایی دارد:

ضوابط آیین نامه ای مرتبط

اجرای وال پست و اتصالات آن باید کاملاً منطبق با ضوابط و مقررات ملی ساختمان ایران به خصوص استاندارد 2800 (آیین نامه طراحی ساختمان ها در برابر زلزله) و مبحث هشتم (طرح و اجرای ساختمان های با مصالح بنایی) و مبحث نهم (طرح و اجرای ساختمان های بتن آرمه) و مبحث دهم (طرح و اجرای ساختمان های فولادی) باشد. این آیین نامه ها جزئیات مربوط به ابعاد وال پست فواصل مجاز مهار دیوار نحوه اتصال وال پست به سازه اصلی و همچنین نحوه اتصال دیوار به وال پست را مشخص کرده اند.

برخی از مهمترین ضوابط که باید در نظر گرفته شوند:

• حداکثر طول آزاد دیوار بدون مهار جانبی و حداکثر ارتفاع آزاد دیوار باید کنترل شود و در صورت تجاوز از مقادیر مجاز از وال پست یا روش های مهار دیگر استفاده شود.
• جزئیات اتصال وال پست به تیر و ستون سازه اصلی باید مطابق با آیین نامه و با رعایت ضوابط مربوط به اتصالات فولادی یا بتنی باشد.
• اتصال دیوار به وال پست (با میلگرد بستر یا بست) باید در فواصل ارتفاعی مشخص (معمولاً 50 تا 100 سانتی متر) انجام شود.
• در اتصال وال پست به سقف باید امکان حرکت نسبی قائم برای جلوگیری از انتقال بار قائم سقف به دیوار و همچنین امکان تغییر مکان جانبی سازه فراهم شود.
• استفاده از میلگردها و پروفیل های فولادی با مشخصات استاندارد و دارای گواهینامه الزامی است.

مهندسان طراح و ناظر موظفند از رعایت کامل این ضوابط در نقشه ها و حین اجرا اطمینان حاصل کنند. عدم رعایت ضوابط آیین نامه ای می تواند منجر به عدم تایید پایان کار و مهمتر از آن کاهش ایمنی ساختمان در برابر زلزله شود.

انتخاب روش مناسب اتصال

انتخاب بهترین روش برای اتصال وال پست به کف و سقف به عوامل متعددی بستگی دارد:

• نوع سازه: سازه های فولادی یا بتنی روش های اتصال متفاوتی را ممکن می سازند (مثلاً جوشکاری مستقیم به اعضای فولادی در مقابل استفاده از انکربولت در بتن).
• مرحله اجرا: آیا سازه در مرحله سفت کاری است و امکان کاشت پلیت یا میلگرد انتظار وجود دارد یا سفت کاری به اتمام رسیده و باید از روش های پس کاشت استفاده کرد؟
• نوع وال پست: ابعاد و نوع پروفیل وال پست (نبشی ناودانی قوطی) بر جزئیات اتصال تاثیر می گذارد.
• نیروهای وارده: اندازه نیروهای جانبی که وال پست باید تحمل و منتقل کند ابعاد و جزئیات اتصال را تعیین می کند.
• ملاحظات اقتصادی: هزینه های اجرایی و مصالح هر روش می تواند متفاوت باشد.
• قابلیت اجرا: پیچیدگی های اجرایی در کارگاه و مهارت تیم اجرایی نیز باید مد نظر قرار گیرد.

معمولاً در سازه های بتنی استفاده از پلیت کاشتنی یا میلگرد انتظار در کف و اتصال لغزشی با نبشی و تسمه یا ناودانی و میلگرد در سقف رایج است. در سازه های فولادی جوشکاری مستقیم به اعضای فولادی یا استفاده از نبشی های اتصال با پیچ و مهره (با سوراخ لوبیایی در بالا) متداول است. تصمیم گیری نهایی در مورد روش اتصال باید توسط مهندس طراح سازه و با توجه به تمامی این عوامل و ضوابط آیین نامه ای اتخاذ و در نقشه های اجرایی به وضوح مشخص شود.

اشتباهات رایج در اجرای اتصالات وال پست

متاسفانه به دلیل عدم آگاهی کافی یا سهل انگاری اشتباهات متعددی در اجرای وال پست و اتصالات آن رخ می دهد که می تواند عملکرد لرزه ای دیوارها را به شدت تحت تاثیر قرار دهد. برخی از این اشتباهات رایج عبارتند از:

• عدم اتصال صحیح وال پست به کف یا سقف یا استفاده از اتصالات ضعیف و ناکافی.
• استفاده از اتصال صلب در بالای وال پست که منجر به درگیری دیوار با تیر و آسیب دیدن آن در هنگام تغییر شکل سازه می شود.
• عدم ایجاد فضای خالی مناسب در بالای دیوار.
• عدم اتصال دیوار (مصالح بنایی) به وال پست با میلگرد بستر یا بست فلزی.
• جوشکاری نامناسب یا ناکافی اتصالات فولادی.
• استفاده از انکربولت های بی کیفیت یا نصب نادرست انکربولت ها.
• عدم رعایت شاغول بودن وال پست ها.
• عدم تطابق جزئیات اجرایی با نقشه های مصوب و ضوابط آیین نامه ای.

برای جلوگیری از این اشتباهات آموزش پرسنل اجرایی نظارت دقیق کارگاهی توسط مهندس ناظر و کنترل مداوم کیفیت مصالح و اجرای کار از اهمیت بالایی برخوردار است.

کنترل و نظارت بر اجرای اتصالات

نقش مهندس ناظر در اطمینان از صحت اجرای اتصالات وال پست بسیار حیاتی است. مهندس ناظر باید در مراحل مختلف اجرا از جمله:

• قبل از بتن ریزی کف یا سقف: کنترل جانمایی دقیق پلیت های کاشتنی یا میلگردهای انتظار.
• پس از بتن ریزی: کنترل کیفیت بتن در محل اتصال (در صورت استفاده از انکربولت).
• هنگام نصب وال پست: کنترل شاغول بودن وال پست ها و صحت ابعاد و نوع پروفیل.
• هنگام اجرای اتصالات: کنترل کیفیت جوشکاری (از نظر بعد طول و نفوذ جوش) کنترل نصب صحیح انکربولت ها (مطابق دستورالعمل سازنده) کنترل اجرای صحیح اتصالات لغزشی در بالا و ایجاد فضای خالی مناسب.
• پس از اتمام دیوارچینی: کنترل اتصال دیوار به وال پست با میلگرد بستر یا بست فلزی.

با نظارت دقیق و مستمر می توان از اجرای صحیح تمامی جزئیات اطمینان حاصل کرد و عملکرد مطلوب وال پست در برابر بارهای جانبی را تضمین نمود. تهیه چک لیست های بازرسی برای مراحل مختلف اجرا می تواند به مهندس ناظر در این فرآیند کمک کند.

سوالات متداول

آیا اتصال وال پست به سقف همیشه باید مفصلی باشد؟

بله طبق توصیه های آیین نامه ای و اصول مهندسی زلزله اتصال وال پست به تیر سقف معمولاً باید به صورت مفصلی یا لغزشی اجرا شود تا امکان حرکت نسبی قائم و جانبی بین دیوار و سازه فراهم شود و از آسیب دیدن دیوار جلوگیری گردد.

اگر قبل از بتن ریزی کف پلیت کاشتنی یا میلگرد انتظار فراموش شود چه باید کرد؟

در این صورت باید از روش های پس کاشت استفاده کرد مانند نصب نبشی های اتصال با استفاده از انکربولت های شیمیایی یا مکانیکی بر روی کف بتنی موجود و سپس جوشکاری وال پست به این نبشی ها.

فضای خالی بالای دیوار زیر تیر سقف چقدر باید باشد؟

این فضای خالی معمولاً حدود 2 تا 3 سانتی متر در نظر گرفته می شود تا امکان تغییر شکل های سازه بدون اعمال بار قائم به دیوار فراهم شود. این فضا پس از اتمام سفت کاری باید با مواد تراکم پذیر پر شود.