زندان زنان در قم

پرسش از زندان زنان در قم اغلب ابهاماتی را در ذهن ایجاد می کند، چرا که زندان زنان در این شهر به صورت یک ندامتگاه مستقل وجود ندارد، بلکه بخش ویژه ای در ندامتگاه مرکزی قم، معروف به زندان لنگرود، به زنان اختصاص یافته است. این مجموعه به دلیل موقعیت مکانی و ماهیت فعالیت خود، محل نگهداری زنان زندانی در استان قم محسوب می شود و شرایط حاکم بر آن، بخش مهمی از واقعیت های حقوق بشری و اجتماعی زنان در زندان های ایران را بازتاب می دهد.

سفری است برای شناخت گوشه های تاریک و اغلب ناگفته از وضعیت زندانیان زن در یکی از شهرهای مذهبی ایران، که در آن به بررسی جامع موقعیت، ساختار، چالش های نگهداری و ابعاد حقوق بشری این بخش از زندان می پردازیم. از وضعیت بهداشت و درمان تا مسئله تراکم و از چالش های قضایی تا آمار تکان دهنده اعدام ها، تلاش می شود تا تصویری شفاف و مستند از زندگی پشت دیوارهای این ندامتگاه ارائه شود. این روایت، بیش از صرف ارائه اطلاعات، تلاشی است برای درک عمیق تر واقعیت ها و همدلی با کسانی که صدایشان کمتر شنیده می شود.

شناخت زندان مرکزی قم (لنگرود): آیا زندان زنان مستقلی وجود دارد؟

وقتی از زندان مرکزی قم سخن به میان می آید، منظور همان ندامتگاه لنگرود است، نامی که به دلیل موقعیت مکانی اش در نزدیکی روستای لنگرود، بر سر زبان ها افتاده است. این زندان به عنوان تنها ندامتگاه مرکزی استان قم، نقش محوری در سیستم قضایی منطقه ایفا می کند و تقریباً تمامی زندانیان استان، اعم از زن و مرد، در آن نگهداری می شوند. این موقعیت، آن را به یک نقطه کانونی برای هرگونه بررسی درباره شرایط زندانیان در قم تبدیل می کند.

معرفی و موقعیت جغرافیایی ندامتگاه مرکزی قم

ندامتگاه مرکزی قم، که در میان عموم به زندان لنگرود قم شهرت دارد، در ابتدای جاده قدیم قم-کاشان و در حوالی روستای لنگرود واقع شده است. این مکان نه تنها از نظر جغرافیایی، بلکه از لحاظ اداری نیز اهمیت دارد، چرا که اداره کل زندان ها و اقدامات تأمینی و تربیتی استان قم بر فعالیت های آن نظارت می کند. تصور کنید مسیری را که به این نقطه منتهی می شود؛ مسیری که برای بسیاری از خانواده ها و نزدیکان زندانیان، معنایی فراتر از یک جاده عادی دارد. این زندان، به دلیل موقعیت استراتژیکش، پذیرای طیف وسیعی از زندانیان با جرائم گوناگون است، و همین امر پیچیدگی های خاص خود را در مدیریت و نگهداری از آنها ایجاد می کند.

ساختار بخش زنان در زندان قم

یکی از اصلی ترین ابهامات درباره زندان زنان در قم، مسئله استقلال یا عدم استقلال آن است. بر اساس شواهد موجود و رویه جاری در اکثر زندان های مرکزی ایران، زندان زنان در قم به صورت یک ندامتگاه کاملاً مستقل وجود ندارد، بلکه بخشی مجزا و مشخص در دل ندامتگاه مرکزی لنگرود به زنان اختصاص یافته است. این بخش، با وجود جداسازی فیزیکی، همچنان تحت نظارت کلی مدیریت زندان مرکزی است. این ساختار، چالش ها و تفاوت های خاص خود را در پی دارد؛ در یک بخش مجزا، ممکن است امکانات و منابع به اندازه یک زندان مستقل تخصصی نباشد، هرچند که سعی می شود استانداردهای لازم برای نگهداری زنان رعایت شود. ظرفیت اسمی و میزان تراکم در این بخش، به شدت بر کیفیت زندگی و رعایت حقوق انسانی زنان زندانی تأثیر می گذارد، موضوعی که متأسفانه در گزارش های متعدد، به عنوان یکی از مشکلات اساسی زندان لنگرود مطرح شده است.

شرایط نگهداری و وضعیت بهداشتی-درمانی زنان زندانی در قم

ورود به دنیای زندان، به معنای ورود به فضایی است که در آن کوچک ترین جزئیات زندگی، تحت کنترل و نظارت قرار می گیرد. برای زنان زندانی در قم، این واقعیت با چالش های مضاعفی همراه است که نه تنها سلامت جسمی و روانی آنها را به خطر می اندازد، بلکه کرامت انسانی شان را نیز تحت الشعاع قرار می دهد. از بهداشت ابتدایی تا دسترسی به خدمات درمانی، هر جنبه ای از زندگی در این بخش از زندان، داستانی از محدودیت ها و مشکلات را روایت می کند.

وضعیت بهداشت و درمان

گزارش ها و شهادت های مستندی که از شرایط زندان لنگرود برای زنان به دست می رسد، تصویری نگران کننده از وضعیت بهداشت و درمان ترسیم می کند. حسین غلامی آذر، روحانی محبوس سابق در این زندان، در یادداشتی به صراحت به وضعیت بهداشت زیر صفر در زندان اشاره کرده است. تصور کنید محیطی را که در آن، حتی ابتدایی ترین امکانات بهداشتی نیز در حد مطلوب نیست؛ سرویس های بهداشتی نامناسب، کمبود مواد شوینده و ضدعفونی کننده، و فضایی که مستعد شیوع انواع بیماری هاست. این شرایط برای زنان، با توجه به نیازهای بهداشتی خاص خود، می تواند بسیار دشوارتر و آسیب زاتر باشد.

دسترسی به پزشک، دارو و خدمات درمانی تخصصی نیز یکی دیگر از نقاط ضعف جدی است. اغلب، برای دریافت خدمات پزشکی، زندانیان مجبور به پرداخت هزینه هستند، حتی برای داروهای ضروری. این رویکرد نه تنها بار مالی سنگینی بر دوش خانواده های زندانیان می گذارد، بلکه حق دسترسی به سلامت را نیز نقض می کند. در شرایط بحرانی مانند شیوع بیماری های واگیردار، نظیر پاندمی کرونا، این مشکلات دوچندان شده و جان زندانیان را به خطر می اندازد، در حالی که اطلاعات دقیقی از آمار و وضعیت قربانیان در داخل زندان ها منتشر نمی شود.

امکانات رفاهی و تغذیه

کیفیت و کمیت غذای ارائه شده در زندان ها همواره یکی از موضوعات بحث برانگیز بوده است. زنان زندانی در قم نیز از این قاعده مستثنی نیستند. غذای نامطلوب، ناکافی و فاقد ارزش غذایی لازم، تأثیر مستقیمی بر سلامت جسمی و روانی آنها دارد. این وضعیت، در کنار کمبود آب آشامیدنی سالم و امکانات اولیه زندگی، شرایط دشواری را برای زندانیان رقم می زند. سلول های کوچک و پرجمعیت، تهویه نامناسب و نور ناکافی، فضایی دلگیر و آزاردهنده را ایجاد می کند که می تواند به سرعت منجر به افسردگی و کاهش روحیه شود.

محدودیت های دسترسی به فضای باز، امکانات ورزشی و فرهنگی نیز از دیگر جنبه های زندگی در بخش زنان ندامتگاه مرکزی قم است. انسان برای حفظ سلامت روحی خود به تحرک، نور خورشید و فعالیت های ذهنی نیاز دارد، اما در زندان، این نیازهای اولیه اغلب نادیده گرفته می شوند. تصور کنید زنانی را که روزها و هفته ها را در فضایی بسته و محدود می گذرانند، بدون امکان رهایی از تکرار و یکنواختی، و بدون دسترسی به ابزارهایی که بتوانند ذهن و جسمشان را فعال نگه دارند.

تراکم و پیامدهای آن

یکی از جدی ترین مشکلاتی که زندان لنگرود، از جمله بخش زنان آن، با آن دست و پنجه نرم می کند، مشکل پذیرش زندانی بیش از ظرفیت است. این موضوع تا جایی پیش رفته که برخی این زندان را به گوانتاناموی ایران تشبیه کرده اند. تراکم بیش از حد زندانیان، پیامدهای فاجعه باری بر سلامت جسمی و روانی آنان دارد. در چنین فضایی، حریم خصوصی به طور کامل از بین می رود، بیماری ها به سرعت شیوع پیدا می کنند و تنش ها و درگیری های داخلی افزایش می یابد.

«در زندان لنگرود قم، وضعیت بهداشت زیر صفر است و تراکم بیش از ظرفیت، آن را به گوانتاناموی ایران ملقب کرده است که پیامدهای فاجعه باری بر سلامت جسمی و روانی زندانیان دارد.»

برای زنان زندانی، این تراکم می تواند به معنای افزایش آسیب پذیری در برابر خشونت های کلامی و فیزیکی، کاهش دسترسی به امکانات محدود موجود و تشدید مشکلات روحی و روانی باشد. زندگی در محیطی که هر لحظه ممکن است جرقه یک درگیری زده شود، فشار روانی عظیمی را به همراه دارد و امید به آینده را در دل زندانیان کمرنگ می کند. این شرایط، نه تنها به اصلاح و بازپروری زندانیان کمکی نمی کند، بلکه می تواند وضعیت آنها را بدتر کرده و به چرخه جرم و بزهکاری دامن بزند.

چالش های حقوق بشری و قضایی زنان در زندان قم

در پشت دیوارهای بلند ندامتگاه مرکزی قم، وضعیت زنان زندانی قم نه تنها با مسائل بهداشتی و رفاهی دست و پنجه نرم می کند، بلکه با چالش های عمیق حقوق بشری و قضایی نیز مواجه است. این چالش ها، از عدم رعایت اصول پایه گرفته تا تبعیض و فساد، ابعاد پیچیده ای به زندگی این زنان می بخشد که درک آنها برای هر ناظر حقوق بشری حیاتی است. در این بخش، تلاش می شود تا با رویکردی مستند و تحلیلی، این مشکلات مورد بررسی قرار گیرند و تأثیر آنها بر زندگی زنان زندانی روشن شود.

نقض اصل تفکیک جرائم

یکی از اصول بنیادین در مدیریت زندان ها، اصل تفکیک جرائم است؛ به این معنا که زندانیان با جرائم مختلف (مثلاً جرائم خشونت آمیز، مواد مخدر، سیاسی و مالی) باید از یکدیگر جدا نگهداری شوند تا از تأثیرات منفی زندانیان خطرناک تر بر دیگران جلوگیری شود. متأسفانه، گزارش ها نشان می دهد که این اصل حیاتی در زندان هایی مانند لنگرود به درستی رعایت نمی شود. اگرچه مورد وحید صیادی نصیری (زندانی سیاسی که در بخش مردان با زندانیان جرائم کیفری خطرناک نگهداری می شد و همین امر به اعتصاب غذای او انجامید) در بخش مردان بود، اما این نمونه به خوبی نشان دهنده اهمیت و همچنین نقض گسترده این اصل است که می تواند در بخش زنان نیز تکرار شود.

پیامدهای نگهداری زنان با جرائم مختلف در کنار یکدیگر می تواند فاجعه بار باشد. تصور کنید زنی که برای یک جرم غیرخشونت آمیز (مثلاً مالی) زندانی شده، مجبور به زندگی در کنار زنانی با جرائم خشن یا سابقه دار است. این شرایط نه تنها امنیت روانی و جسمی او را تهدید می کند، بلکه می تواند منجر به آموزش بزهکاری و عمیق تر شدن او در دنیای جرم شود. این وضعیت، به جای اصلاح، به تخریب شخصیت و آینده فرد می انجامد و زمینه را برای مشکلات بیشتر فراهم می آورد.

فساد و تبعیض در زندان

در دنیای بسته زندان، قدرت و امتیازات محدود می تواند به منبعی برای فساد و تبعیض تبدیل شود. گزارش هایی وجود دارد که نشان می دهد دریافت پول برای امتیازات ویژه، موضوعی رایج در زندان لنگرود است. این امتیازات می تواند شامل دسترسی بهتر به امکانات رفاهی، ملاقات های بیشتر یا حتی شرایط بهتر درمانی باشد. اگرچه این گزارش ها بیشتر مربوط به بخش مردان است، اما منطقی است که فرض کنیم بخش زنان نیز از این معضل رنج می برد.

تأثیر این فساد بر دسترسی زنان زندانی به حقوق اولیه خود عمیق و ویرانگر است. زنانی که توان پرداخت مبالغ مورد نظر را ندارند، با تبعیض در نحوه برخورد مسئولین مواجه می شوند. این وضعیت، حس نابرابری و بی عدالتی را در دل زندانیان تقویت می کند و می تواند به افزایش ناامیدی و خشم در میان آنان منجر شود. برای زنی که از جامعه و خانواده دور افتاده است، این تبعیض های داخلی زندان، رنج او را مضاعف می کند و احساس بی قدرتی را در او تشدید می نماید.

وضعیت خاص زنان زندانی سیاسی و عقیدتی

در صورت وجود زنان زندانی سیاسی و عقیدتی در بازداشتگاه زنان قم یا بخش زنان ندامتگاه مرکزی، چالش های آنها ابعاد پیچیده تری پیدا می کند. این گروه از زندانیان غالباً با فشارهای مضاعفی روبرو هستند که فراتر از مسائل عمومی زندان است. از جمله این چالش ها می توان به عدم رعایت تفکیک جرائم به صورت عمدی، محدودیت بیشتر در ملاقات و ارتباط با دنیای بیرون، و فشارهای روانی برای تغییر باورها یا اعترافات اجباری اشاره کرد.

زندگی در چنین شرایطی، نیازمند تاب آوری و مقاومت بی نظیری است. این زنان، علاوه بر تحمل شرایط دشوار زندان، باید با بار سنگین عقاید خود و عواقبی که به دلیل آنها متحمل شده اند، کنار بیایند. داستان های مقاومت آنها، هرچند کمتر به گوش عموم می رسد، اما بخش مهمی از تاریخ حقوق بشر زنان در زندان های ایران را تشکیل می دهد.

خشونت احتمالی و سوءرفتار

محیط های بسته و تحت کنترل، همواره پتانسیل بروز خشونت و سوءرفتار را به همراه دارند. اگرچه گزارش های مشخصی در مورد خشونت علیه زنان در زندان قم به صورت عمومی منتشر نشده است، اما با توجه به رویه های موجود در سایر زندان های ایران و ماهیت پنهان این نوع اقدامات، احتمال وجود چنین رفتارهایی را نمی توان نادیده گرفت. هرگونه خشونت، چه فیزیکی و چه روانی، علیه زنان زندانی، نقض آشکار حقوق انسانی آنهاست و می تواند آثار جبران ناپذیری بر جسم و روانشان بگذارد. پیگیری و گزارش دهی در این زمینه، مستلزم دسترسی آزادانه نهادهای نظارتی مستقل و حمایت از قربانیان است، امری که متأسفانه در ایران با موانع جدی روبرو است.

اعدام زنان در زندان مرکزی قم و زمینه گسترده تر اعدام ها در ایران

اعدام، به عنوان بیرحمانه ترین مجازات، همواره یکی از بحث برانگیزترین مسائل حقوق بشری در ایران بوده است. این واقعیت تلخ، زنان زندانی را نیز در بر می گیرد و گاهی در سکوت و بدون اطلاع رسانی رسمی، جان آنها را می گیرد. بررسی اعدام زنان در زندان مرکزی قم، پنجره ای به روی یک الگوی گسترده تر و نگران کننده در سراسر ایران باز می کند، الگویی که نیازمند توجه و تحلیل جدی است.

مورد خاص اعدام در زندان مرکزی قم

در شهریور ماه ۱۴۰۲، خبری تکان دهنده از اعدام یک زن در زندان مرکزی قم (لنگرود) منتشر شد. این زن که هویتش احراز نشده بود، به اتهام قتل عمد به دار آویخته شد. آنچه این خبر را تلخ تر می کند، عدم اعلام رسمی این اعدام توسط رسانه های حکومتی بود. تصور کنید زنی که در خلوت خود، پشت دیوارهای بلند و دور از چشم عموم، آخرین لحظات زندگی اش را می گذراند و سپس جان خود را از دست می دهد، بدون آنکه نامی از او برده شود یا خانواده اش فرصت اطلاع رسانی داشته باشند. این پنهان کاری، عمق بحران حقوق بشر و فقدان شفافیت در سیستم قضایی را به وضوح نشان می دهد.

این مورد خاص، به تنهایی یک حادثه نیست، بلکه بخشی از یک رویه است. سکوت رسانه های رسمی در برابر چنین رویدادهایی، فضای بی اعتمادی را تشدید کرده و دسترسی به اطلاعات دقیق را دشوار می سازد. برای خانواده ها و فعالان حقوق بشر، هر اعدام پنهانی، زخم دیگری بر پیکر عدالت است.

آمار و روندهای کلی اعدام زنان در ایران

ایران متأسفانه در جهان به عنوان یکی از رکوردداران اعدام زنان شناخته می شود. آمار و ارقام مستند در این زمینه، به شدت نگران کننده است. گزارش ها نشان می دهد که اعدام زنی که در شهریور ۱۴۰۲ در قم رخ داد، شانزدهمین زنی بود که تنها در سال ۲۰۲۳ در ایران اعدام شد. از سال ۱۳۸۶ تا کنون، تعداد زنان اعدام شده به ۲۱۹ نفر رسیده است. این ارقام، از یک میانگین سالانه حدود ۱۵ زن اعدامی حکایت دارد، که در هیچ کجای جهان چنین آماری به چشم نمی خورد.

این آمار نه تنها یک عدد خشک و خالی نیست، بلکه پشت هر کدام از آنها، داستان یک زندگی، یک خانواده و سرنوشتی تلخ نهفته است. رژیم ایران، با استفاده گسترده از مجازات اعدام، به خصوص علیه اقلیت ها، مخالفان سیاسی و زنان، تصویری تاریک از وضعیت حقوق بشر زنان در ایران را به نمایش می گذارد. این روند نگران کننده، فراخوان های بین المللی برای توقف این مجازات و رعایت حقوق انسانی را بیش از پیش ضروری می سازد.

جدول زیر برخی از آمار مربوط به اعدام زنان در ایران را نشان می دهد:

سال	تعداد زنان اعدام شده (حدودی)	ملاحظات
سال ۲۰۲۳ (تا شهریور)	۱۶	اعدام شانزدهمین زن (در قم)
از سال ۱۳۸۶ تا ۲۰۲۳	۲۱۹	آمار تجمعی
میانگین سالانه	۱۵	رکورددار اعدام زنان در جهان

تحلیل دلایل و بسترهای اعدام زنان

بررسی دقیق تر پرونده های زنان اعدام شده نشان می دهد که بسیاری از آنها، خود قربانی خشونت های خانگی و قوانین تبعیض آمیز بوده اند. در بسیاری از موارد، زنان در دفاع از خود یا فرزندانشان، دست به اقداماتی زده اند که در نهایت منجر به محکومیت به اعدام شده است. این دیدگاه، که توسط سازمان های حقوق بشری و فعالان زن مطرح می شود، بر ضرورت بازنگری در سیستم قضایی و قوانین مدنی تأکید دارد.

«بسیاری از زنان اعدام شده در ایران، خود قربانی خشونت خانگی و قوانین تبعیض آمیز بوده اند و ممکن است در دفاع از خود اقدام کرده باشند.»

مجازات اعدام در ایران نه تنها برای جرائم خشونت آمیز، بلکه به شکل تبعیض آمیزی علیه اقلیت های مذهبی و قومی، مخالفان سیاسی و زنان به کار گرفته می شود. این گستردگی در استفاده از اعدام، نشان دهنده یک ابزار سرکوب است تا یک وسیله برای اجرای عدالت. مواردی مانند کبری رضایی در زندان یزد، میترا زمانی در زندان مرکزی خرم آباد، کتایون شمسی در زندان وکیل آباد مشهد و محبوبه جلالی در زندان لاکان رشت، همگی نمونه هایی هستند که الگوی عمومی اعدام زنان در زندان های مختلف ایران را تأیید می کنند. این موارد، فارغ از جزئیات هر پرونده، گواه بر یک رویه گسترده و بی رحمانه است که زندگی زنان بسیاری را به تباهی کشانده است.

این روند، فشار مضاعفی بر مشکلات زندانیان زن در ایران وارد می کند و از اهمیت آگاهی عمومی و فشارهای بین المللی برای توقف آن خبر می دهد. درک این بسترها، کلید فهم عمق فاجعه ای است که در پس آمار اعدام زنان پنهان شده است.

دیدگاه سازمان های حقوق بشری و درخواست ها

در مواجهه با واقعیت های تلخ زندان ها و اعدام ها، صدای سازمان های حقوق بشری نقش حیاتی در افشای حقایق و مطالبه عدالت ایفا می کند. این نهادها، چه در سطح ملی و چه بین المللی، به عنوان وجدان بیدار جامعه، تلاش می کنند تا نقض حقوق انسانی را مستند کرده و خواستار اصلاحات اساسی شوند. نگاهی به فعالیت ها و درخواست های این سازمان ها، امید به تغییر و بهبود وضعیت را در دل ها زنده نگه می دارد.

نقش سازمان های بین المللی و ملی

کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران، یکی از نهادهایی است که به طور فعال در زمینه جمع آوری اطلاعات و انتشار گزارش ها درباره وضعیت زنان در ایران، به ویژه زنان زندانی و اعدام شده، فعالیت می کند. این کمیسیون لیست اسامی زنان اعدام شده را جمع آوری کرده و بارها نسبت به آمار بالای اعدام زنان در ایران ابراز نگرانی کرده است. این تلاش ها نه تنها در داخل، بلکه در محافل بین المللی و نشست های حقوق بشر سازمان ملل نیز پژواک می یابد و توجه جهانیان را به این موضوع جلب می کند.

سایر نهادهای حقوق بشری نیز با فراخوان های متعدد، خواستار شفافیت بیشتر از سوی مقامات زندان ها و امکان دسترسی نهادهای نظارتی مستقل به زندان زنان در قم و سایر زندان ها شده اند. این سازمان ها تأکید دارند که بدون نظارت مستقل و بدون شفافیت، امکان پنهان ماندن نقض حقوق بشر و ادامه رویه های غیرانسانی وجود خواهد داشت. صدای این سازمان ها، نماینده صدای هزاران زندانی و خانواده هایشان است که به تنهایی توانایی مقابله با سیستم را ندارند.

توصیه ها برای بهبود وضعیت

با توجه به تمامی چالش ها و مشکلات مطرح شده، سازمان های حقوق بشری مجموعه ای از توصیه ها را برای بهبود وضعیت زنان زندانی در ایران، و به طور خاص در زندان قم، ارائه می دهند. این توصیه ها شامل موارد زیر است:

1. رعایت کامل موازین حقوق بشر: اصرار بر رعایت کامل موازین بین المللی حقوق بشر در تمامی زندان ها، از جمله حقوق مربوط به بهداشت، درمان، تغذیه، و کرامت انسانی.
2. شفافیت در اطلاعات و دسترسی: درخواست برای شفافیت کامل در اطلاعات مربوط به زندانیان، شرایط نگهداری و اجازه دسترسی ناظران مستقل و سازمان های حقوق بشری به داخل زندان ها. این امر شامل اطلاع رسانی دقیق درباره آمار اعدام ها و دلایل آن نیز می شود.
3. بازنگری در قوانین مربوط به اعدام زنان: درخواست برای بازنگری جدی در قوانین جزایی، به ویژه در مورد مجازات اعدام برای زنانی که اغلب قربانی شرایط اجتماعی یا خشونت خانگی هستند.
4. حمایت از زنان آسیب پذیر: ایجاد برنامه های حمایتی و پیشگیرانه در جامعه برای جلوگیری از ورود زنان آسیب پذیر به چرخه جرم و بزهکاری. این حمایت ها باید شامل مشاوره های روان شناختی، حقوقی و اجتماعی باشد.
5. تفکیک کامل جرائم: رعایت دقیق اصل تفکیک جرائم، به ویژه برای زنان زندانی، به منظور حفاظت از سلامت روانی و جسمی آنان و جلوگیری از آموزش بزهکاری.

این توصیه ها، نه تنها راهگشای بهبود شرایط زندانیان هستند، بلکه می توانند گامی مهم در جهت اعتلای سازمان زندان ها و اقدامات تامینی و تربیتی کشور قم و بازگرداندن اعتماد عمومی به سیستم قضایی باشند. این مسیری دشوار است، اما امید به آینده ای که در آن حقوق انسانی زنان به طور کامل رعایت شود، محرکی قوی برای ادامه این مبارزه است.

نتیجه گیری

بررسی وضعیت زندان زنان در قم، که بخشی جدایی ناپذیر از ندامتگاه مرکزی لنگرود است، نشان دهنده ابعاد پیچیده و نگران کننده از زندگی زنان زندانی در ایران است. از ابهامات مربوط به ساختار و موقعیت جغرافیایی آن تا مشکلات حاد بهداشتی، تراکم بالا، نقض آشکار حقوق انسانی و قضایی، و در نهایت، آمار تکان دهنده اعدام ها، همه و همه تصویری تلخ و چالش برانگیز را ترسیم می کنند. این چالش ها نه تنها بر جسم و روان زنان زندانی تأثیر می گذارد، بلکه بر کرامت و حقوق انسانی آنها نیز خدشه وارد می کند.

نیاز به اصلاحات جدی و رعایت کامل موازین حقوق بشر در زندان ها، امری حیاتی و فوری است. شفافیت، نظارت مستقل و بازنگری در قوانین، به ویژه در مورد مجازات اعدام، گام های ضروری برای حرکت به سوی آینده ای است که در آن، حقوق انسانی زنان زندانی به رسمیت شناخته شود و از آنها با احترام و کرامت رفتار شود. افزایش آگاهی عمومی، حمایت از فعالان حقوق بشر و پیگیری مجدانه برای بهبود این شرایط، مسئولیت همگانی ماست تا صدای کسانی باشیم که در پشت دیوارهای بلند زندان ها، اغلب در سکوت و گمنامی رنج می برند.

منابع

این مقاله بر اساس اطلاعات عمومی موجود و گزارش های منتشر شده توسط سازمان های حقوق بشری و رسانه های غیردولتی، از جمله گزارش های مربوط به زندان لنگرود قم، وضعیت بهداشت و درمان در آن، اعدام زنان در ایران، و دیدگاه های کمیسیون زنان شورای ملی مقاومت ایران گردآوری شده است. منابع دقیق هر بخش در متن اصلی مقاله ذکر شده است و برای حفظ روانی متن از ارجاع مستقیم به لینک ها خودداری شده است.