خلاصه کتاب ضیافت ( نویسنده افلاطون )

کتاب «ضیافت» افلاطون، گفت وگویی عمیق و ماندگار است که در مجلسی باستانی، مفاهیم گوناگون عشق را از دیدگاه فیلسوفان و شاعران بزرگ یونان باستان بررسی می کند و به درک ریشه های «عشق افلاطونی» و ابعاد متعالی آن می پردازد.

در میان آثار بی شمار و درخشان فیلسوف نامدار یونانی، افلاطون، کمتر کتابی به اندازه «ضیافت» (Symposium) توانسته است چنین تأثیری عمیق و پایدار بر تاریخ اندیشه و فرهنگ غرب بگذارد. این اثر نه تنها یک متن فلسفی است، بلکه به خودی خود اثری ادبی، داستانی جذاب و نمایشی از درخشش ذهن های بزرگ است. در هر کلمه از این گفت وگوی باستانی، حس زنده و پویای مجلسی به مشام می رسد که در آن مردان آتنی، گرچه با شراب سرگرم بودند، اما ذهنشان در جست وجوی والاترین و پیچیده ترین مفاهیم، یعنی عشق، اوج می گرفت. خواننده این کتاب، خود را در قلب آن مهمانی می یابد، در میان شخصیت هایی که هر کدام با زبانی شیوا و استدلالی منسجم، به ستایش اروس، خدای عشق، می پردازند. این مقاله، تلاشی است برای گشودن دریچه ای به سوی این شاهکار، تا همراه با آن مهمانان باستانی، به کاوش در ابعاد گوناگون عشق بنشینیم و دریابیم که چگونه یک واژه ساده، می تواند این همه پیچیدگی و زیبایی را در خود جای دهد.

شناسنامه و جزئیات اولیه کتاب ضیافت

کتابی که امروزه به نام «ضیافت» یا «سمپوزیوم» می شناسیم، یکی از دیالوگ های برجسته افلاطون است. نام اصلی این اثر در یونانی Συμπόσιον (Sympósion) است که به معنای «هم نوشی» یا «مجلس باده گساری» است. در یونان باستان، سمپوزیوم ها مجالس خصوصی ای بودند که مردان اشراف زاده و روشنفکر گرد هم می آمدند تا در فضایی دوستانه و با صرف نوشیدنی، به بحث و گفت وگوهای فکری بپردازند. این بستر، فضایی ایده آل برای افلاطون فراهم آورد تا ایده های فلسفی عمیق خود را در قالب گفت وگوهای زنده و پویا ارائه دهد.

جزئیات کلیدی این اثر عبارتند از:

• عنوان اصلی: Symposium (Συμπόσιον)
• نویسنده: افلاطون
• سال نگارش: حدود ۳۸۵-۳۷۰ پیش از میلاد
• قالب کتاب: دیالوگ (گفت وگو)

«ضیافت» نه تنها به دلیل محتوای فلسفی اش، بلکه به خاطر قالب ادبی بی نظیرش نیز مورد ستایش قرار گرفته است. افلاطون با هنرمندی تمام، شخصیت های تاریخی را به صحنه می آورد و هر یک را با لحن و سبک خاص خودشان به سخن گفتن وامی دارد. این مهارت در شخصیت پردازی و روایت، باعث می شود خواننده به جای مطالعه یک متن خشک فلسفی، خود را در میان آن بحث های پرشور بیابد و با هر یک از سخنرانان همراه شود.

افلاطون؛ فیلسوف عشق و حقیقت

افلاطون، یکی از تأثیرگذارترین فیلسوفان تاریخ بشر، در حدود ۴۲۸/۴۲۷ یا ۴۲۴/۴۲۳ پیش از میلاد در آتن، یونان به دنیا آمد. او شاگرد برجسته سقراط بود و پس از اعدام استادش، زندگی خود را وقف حفظ و گسترش میراث فکری سقراط و توسعه فلسفه خود کرد. افلاطون بنیان گذار آکادمی آتن، اولین موسسه آموزش عالی در جهان غرب، بود که بسیاری از اندیشمندان بزرگ از جمله ارسطو در آن پرورش یافتند.

آثار افلاطون غالباً در قالب دیالوگ نوشته شده اند و سقراط معمولاً شخصیت اصلی این گفت وگوهاست. او از این قالب برای بررسی مفاهیم بنیادین چون عدالت، زیبایی، دانش، و البته عشق استفاده می کرد. کتاب «ضیافت» در میان آثار او جایگاهی ویژه دارد، زیرا به طور خاص به مفهوم عشق می پردازد و دیدگاه های متعددی را در این باره ارائه می دهد، که در نهایت به «نظریه عشق افلاطونی» او ختم می شود. این کتاب نه تنها عمق تفکر افلاطون را نشان می دهد، بلکه توانایی او در ترکیب فلسفه با هنر روایت و ادبیات را نیز به رخ می کشد.

داستان مهمانی: آغاز یک گفتگوی بی مرز درباره عشق

تصور کنید در خانه ای باشکوه در آتن، پایتخت یونان باستان، شامی فاخر ترتیب داده شده است. هوا عطر گل های بهاری دارد و صدای همهمه ی مردان سرشناس شهر به گوش می رسد. میزبان این مجلس، آگاتون، شاعر تراژدی نویس نام آور است که به تازگی در یک مسابقه ادبی به پیروزی رسیده و برای جشن این موفقیت، ضیافتی ترتیب داده است. در میان مهمانان، چهره های آشنایی دیده می شوند: فایدروس، مردی خوش ذوق و عاشق شعر؛ پاوسانیاس، حقوق دان و نظریه پرداز؛ اروکسیماخوس، پزشک حاذق؛ آریستوفان، کمدین مشهور؛ و البته، سقراط، فیلسوفی که با ظاهر ساده اما اندیشه ای ژرف، همیشه محور بحث هاست. ماجرا از این قرار است که یکی از مهمانان، آپولودوروس، بعدها این واقعه را برای یکی از دوستانش، آریستودموس، بازگو می کند و او نیز آن را به خاطر می سپارد تا در نهایت، افلاطون از طریق این روایت، ما را به قلب آن محفل می برد.

مهمانی آغاز می شود و پس از صرف شام، مهمانان تصمیم می گیرند که به جای نوشیدن افراطی شراب، وقت خود را به گفت وگویی عمیق و پربار اختصاص دهند. فایدروس پیشنهاد می دهد که هر یک از حاضران، به نوبت، سخنرانی ای در ستایش اروس (خدای عشق) ایراد کند. این پیشنهاد با شور و اشتیاق پذیرفته می شود و از اینجاست که ماجراهای فکری و ادبی «ضیافت» آغاز می گردد. هر سخنران، با دیدگاهی منحصر به فرد و از زاویه نگاه خود، به کاوش در ماهیت عشق می پردازد و ابعاد مختلف آن را آشکار می سازد. از عشق به عنوان نیروی الهام بخش تا نیروی کیهانی هماهنگ کننده، و از میل به وصال با نیمه گمشده تا صعود به سوی زیبایی مطلق، هر کلام دریچه ای تازه به سوی این مفهوم جاودانه می گشاید.

خلاصه سخنرانی های برجسته درباره عشق (تحلیل و جزئیات عمیق)

الف) سخنرانی فایدروس: عشق به عنوان الهام بخش نیکی و شجاعت

فایدروس، که خود عاشقی باذوق و حساس است، سخنرانی اش را با ستایش اروس به عنوان یکی از قدیمی ترین و نیرومندترین خدایان آغاز می کند. از دیدگاه او، عشق نه تنها منشأ خیر و زیبایی است، بلکه نیرویی است که انسان را به سوی فضیلت و شجاعت سوق می دهد. فایدروس معتقد است که عاشقان، به خاطر معشوق خود، از انجام هر کار نیکی دریغ نمی کنند و از هر عمل زشتی دوری می گزینند؛ زیرا شرم از چشم معشوق، نیرویی قدرتمندتر از هر ترس دیگری است.

در نگاه فایدروس، لشکری که از عاشقان و معشوقان تشکیل شده باشد، شکست ناپذیر خواهد بود؛ چرا که هر فردی در آن لشکر، برای حفظ آبرو و شرافت خود در برابر دیدگان معشوقش، تا پای جان می جنگد. این عشق، به انسان روح فداکاری و ایثار می بخشد و او را به سوی کمال انسانی هدایت می کند. سخنرانی فایدروس، سرشار از شور و هیجان جوانی است و عشق را به عنوان الهه ای معرفی می کند که نه تنها زیبایی می آفریند، بلکه الهام بخش والاترین فضایل انسانی است.

ب) سخنرانی پاوسانیاس: تمایز بین اروس عامیانه و اروس آسمانی

پس از فایدروس، پاوسانیاس به سخنرانی می پردازد و دیدگاهی پیچیده تر و با تفکیک قائل شدن بین انواع عشق ارائه می دهد. او معتقد است که اروس، یک خدا نیست، بلکه دو گونه متفاوت از آن وجود دارد: «اروس عامیانه» (پاندوموس) و «اروس آسمانی» (اورانیا). اروس عامیانه، عشقی است که تنها به جسم و لذات زودگذر آن تعلق دارد و به جنسیت، سن یا اخلاقیات توجهی ندارد. این عشق، سطحی و زودگذر است و تنها به دنبال ارضای شهوات است.

در مقابل، اروس آسمانی، عشقی است که هدفش والاتر و جاودانه تر است. این عشق نه تنها به جسم، بلکه به روح و فضیلت معشوق توجه دارد و به دنبال تربیت و ارتقاء روح است. پاوسانیاس معتقد است که عشق آسمانی، عشقی است که انسان را به سوی دانش، خرد و کمال اخلاقی سوق می دهد. او از جوامعی انتقاد می کند که روابط عاشقانه را بدون در نظر گرفتن هدف والای آن، تنها به لذات جسمی محدود می کنند و تأکید می کند که عشق حقیقی، در گرو رشد روحی و معنوی هر دو طرف است.

ج) سخنرانی اِروکسیماخوس (پزشک): عشق به عنوان نیروی هماهنگ کننده در طبیعت

اروکسیماخوس، پزشک حاضر در مهمانی، رویکردی متفاوت و علمی تر به عشق می یابد. او معتقد است که عشق، تنها به روابط انسانی محدود نمی شود، بلکه نیرویی فراگیر است که در تمام هستی، در طبیعت، در بدن انسان، در موسیقی، و حتی در پزشکی حضور دارد. از دیدگاه او، عشق در واقع نیروی هماهنگ کننده و تعادل بخش میان اضداد است.

او با مثال هایی از پزشکی، توضیح می دهد که چگونه عشق، به عنوان تعادل دهنده ای بین عناصر متضاد در بدن (مانند گرما و سرما، خشکی و رطوبت)، به سلامت جسم کمک می کند. در موسیقی، عشق هماهنگی میان نوت های مختلف را برقرار می سازد و در کشاورزی، عامل تعادل میان فصول و عناصر طبیعی برای رشد گیاهان است. در نگاه اروکسیماخوس، «عشق» در واقع قانون بنیادین کیهانی است که نظم و هماهنگی را در تمام عالم برقرار می سازد و به این ترتیب، دیدگاه او مفهوم عشق را از یک احساس صرف، به یک اصل فلسفی و علمی تعمیم می دهد.

د) سخنرانی آریستوفان (کمدین): اسطوره انسان های نرماده (آندروگونوس) و نظریه نیمه گمشده

سخنرانی آریستوفان، کمدین معروف، یکی از جذاب ترین و به یادماندنی ترین بخش های «ضیافت» است. او با لحنی طنزآمیز اما عمیق، داستانی اسطوره ای را روایت می کند تا ماهیت عشق را توضیح دهد. آریستوفان می گوید که در آغاز، انسان ها موجوداتی کروی شکل و کامل بودند که دو صورت، چهار دست و چهار پا داشتند. سه جنسیت اصلی وجود داشت: نرینه نرینه، مادینه-مادینه و نرماده (آندروگونوس). این موجودات اولیه چنان قدرتمند و خودکفا بودند که حتی قصد داشتند به خدایان حمله کنند.

زئوس، خدای خدایان، برای مجازات و تضعیف آن ها، تصمیم گرفت هر یک را از وسط به دو نیم تقسیم کند. از آن زمان به بعد، هر نیمه به دنبال نیمه گمشده خود می گردد تا دوباره با آن متحد شود و به کمال اولیه خود بازگردد. این جست وجوی بی وقفه برای یافتن نیمه دیگر، همان چیزی است که ما آن را عشق می نامیم. نظریه آریستوفان، ریشه های عمیقی در فرهنگ عامه یافت و مفهوم «نیمه گمشده» یا «جفت روحی» را برای همیشه در ذهن انسان ها حک کرد. او معتقد است که تنها با یافتن نیمه گمشده خود، می توانیم دوباره احساس کمال و خوشبختی کنیم.

ه) سخنرانی آگاتون (شاعر): ستایش زیبایی و جوانی عشق

آگاتون، میزبان مهمانی و شاعر تراژدی نویس، با لحنی شاعرانه و شیوا به ستایش عشق می پردازد. سخنرانی او، اوج هنر سخنوری و زیبایی شناسی است. آگاتون، اروس را به عنوان خدایی جوان، زیبا، لطیف و بی نقص معرفی می کند. او معتقد است که عشق، از هر چیز دیگری جوان تر است، زیرا هر جا که عشق حضور دارد، پیری و زشتی رخت برمی بندد.

آگاتون، تمام فضایل انسانی مانند عدالت، شجاعت، خرد و میانه روی را به عشق نسبت می دهد و معتقد است که این ویژگی ها تنها در حضور عشق می توانند شکوفا شوند. از دیدگاه او، عشق، عامل صلح و آشتی، زیبایی و شور زندگی است. سخنرانی او، تصویری آرمانی و کاملاً مثبت از عشق ارائه می دهد که بر خلوص، زیبایی و قدرت بی حد و حصر آن تأکید دارد.

و) سخنرانی سقراط (با واسطه دیوتیما): نردبان عشق و مفهوم حقیقی عشق افلاطونی

پس از سخنرانی های پرشور دیگران، نوبت به سقراط می رسد. اما سقراط به جای ستایش عشق، ابتدا دیدگاه های قبلی را مورد پرسش قرار می دهد و نشان می دهد که عشق، آنگونه که دیگران توصیف کردند، نه زیباست و نه خیر، بلکه «میل به زیبایی» است. او برای تبیین دیدگاه خود، به سخنان زنی خردمند به نام دیوتیما، کاهنه ای از مانتینئا، استناد می کند. دیوتیما به سقراط آموخته بود که عشق نه یک خداست و نه یک انسان، بلکه «روحی میانجی» (دایمون) است که میان خدایان و انسان ها قرار می گیرد.

از دیدگاه دیوتیما، عشق فرزند «پوروس» (فراوانی) و «پنیا» (تنگدستی) است. بنابراین، عشق همیشه در جست وجوی چیزی است که ندارد، یعنی زیبایی و خیر. هدف نهایی عشق، «زایش در زیبایی» است. این زایش می تواند جسمانی باشد (مثل تولید مثل و پرورش فرزندان) یا روحانی (مثل خلق ایده های زیبا، قوانین، هنر و دانش). اما اوج عشق، میل به جاودانگی است.

نردبان عشق (Ladder of Love)

دیوتیما سپس «نردبان عشق» را برای سقراط شرح می دهد؛ مسیری گام به گام که روح را از عشق های پایین تر به سوی عشق های والاتر و در نهایت به سوی «زیبایی مطلق» هدایت می کند:

1. عشق به یک جسم زیبا: در ابتدا، انسان به زیبایی یک جسم واحد جذب می شود.
2. عشق به همه اجسام زیبا: سپس درمی یابد که زیبایی در یک جسم خاص محدود نمی شود و می تواند آن را در تمام اجسام زیبا ببیند. در این مرحله، فرد از یک شیء خاص فراتر می رود و به مفهوم کلی زیبایی جسمانی می رسد.
3. عشق به زیبایی روح: درک می کند که زیبایی روح والاتر از زیبایی جسم است و به روح هایی که فضیلت و خرد دارند، عشق می ورزد. این عشق به تربیت و ارتقاء روح معشوق منجر می شود.
4. عشق به زیبایی قوانین و اخلاقیات: فرد به زیبایی نظام های اجتماعی، قوانین و اخلاقیات پی می برد و درمی یابد که چگونه این ساختارها می توانند به خلق زیبایی و نظم در جامعه کمک کنند.
5. عشق به زیبایی علوم و دانش: در این مرحله، روح به سوی زیبایی دانش ها و علوم سوق می یابد. فرد به دنبال کسب معرفت و درک حقایق جهانی می شود و می بیند که چگونه دانش، خود منبعی از زیبایی است.
6. عشق به زیبایی مطلق (فرم ایده آل زیبایی): این آخرین و والاترین مرحله است؛ رسیدن به ادراک «زیبایی در خود»، «زیبایی ازلی و ابدی»، فرم ایده آل زیبایی که نه می آید و نه می رود، نه اضافه می شود و نه کم می شود، و از هر گونه ناخالصی مادی و زمینی عاری است. این همان عشق افلاطونی حقیقی است، یعنی عشق به ایده خیر و زیبایی محض.

سقراط (از زبان دیوتیما) معتقد است: کسی که بخواهد راه عشق را درست بپیماید باید در دوران جوانی به زیبا چهره ای دل ببندد… و بدین گونه به مقامی می رسد که بتواند زیبایی را در قوانین و اجتماعات و اخلاقیات و تدبیر کشورداری جای دهد و خوشی و یگانگی را که بین این ها هست بازمی شناسد و زیبایی بدنی را کوچک و حقیر می شمارد.

این سخنرانی سقراط، نه تنها عمیق ترین تحلیل از عشق را در این کتاب ارائه می دهد، بلکه ریشه های مفهوم «عشق افلاطونی» را به روشنی آشکار می سازد. این عشق، نه یک عشق بی فرجام یا بدون رابطه جنسی، بلکه عشقی است که از زیبایی های مادی فراتر رفته و به سوی ایده ها و حقایق ابدی صعود می کند.

ز) سخنرانی آلکیبیادس: ستایش سقراط و ماهیت سقراطی عشق

در اوج سخنرانی سقراط، ناگهان آلکیبیادس، سیاستمدار و فرمانده نظامی جوان و کاریزماتیک آتنی، مست و آشفته وارد مجلس می شود. او که قصد پیوستن به مهمانی را دارد، به جای سخنرانی درباره عشق، به ستایش سقراط می پردازد و ماهیت عجیب و جذاب رابطه خود با او را فاش می کند. آلکیبیادس با صراحتی بی پرده اعتراف می کند که چگونه شیفته خرد و فضیلت سقراط شده است و چگونه بارها تلاش کرده او را اغوا کند، اما سقراط همیشه در برابر لذات جسمانی بی اعتنایی کرده است.

سخنرانی آلکیبیادس، تصویری زنده و شخصی از سقراط به دست می دهد؛ مردی که با وجود ظاهر ساده و گاه نازیبا، دارای روحی سرشار از فضیلت، خرد و خودداری است. آلکیبیادس، سقراط را به پیکره های سیلوینوس (شکل های زشت بیرونی که درونشان پیکره های خدایان را پنهان کرده اند) تشبیه می کند و نشان می دهد که عشق حقیقی سقراط، نه به زیبایی جسم، بلکه به زیبایی روح و فضیلت اخلاقی است. این بخش از کتاب، نه تنها به شخصیت سقراط عمق می بخشد، بلکه مفهوم عشق را به سوی ستایش خرد و شخصیت والا، حتی در غیاب زیبایی های ظاهری، سوق می دهد.

رمزگشایی از عشق افلاطونی: فراتر از تصورات رایج

واژه «عشق افلاطونی» امروزه اغلب به معنای عشقی بی جنسیت، بدون شور و شوق جنسی، یا حتی عشقی نافرجام و تنها دوستانه به کار می رود. اما این برداشت، تا حد زیادی از معنای حقیقی و عمیق این مفهوم در فلسفه افلاطون فاصله دارد. در واقع، همان طور که در سخنرانی سقراط (به واسطه دیوتیما) در «ضیافت» آشکار می شود، «عشق افلاطونی» چیزی فراتر از یک رابطه بدون نزدیکی جنسی است؛ بلکه یک مسیر فکری و روحی برای صعود از زیبایی های مادی و فانی به سوی زیبایی مطلق و جاودانه است.

این عشق، از تحسین یک جسم زیبا آغاز می شود، اما در آن متوقف نمی ماند. بلکه این زیبایی مادی، تنها نقطه ی شروعی برای روح است تا به سوی درک زیبایی های والاتر مانند زیبایی قوانین، دانش ها و نهایتاً «ایده زیبایی» که در عالم مثل (realm of Forms) جای دارد، گام بردارد. عشق افلاطونی در حقیقت، میل به جاودانگی و کمال است که از طریق زایش در زیبایی (چه جسمانی و چه روحی و فکری) و ادراک حقیقت مطلق حاصل می شود. این سفر روحی، فرد را از تعلقات جسمانی آزاد می سازد و به او امکان می دهد تا به ادراک والاترین حقیقت و خیر دست یابد.

دیدگاه افلاطون در ضیافت نشان می دهد که عشق حقیقی، فراتر از لذات حسی، در پی کمال و جاودانگی روح است، و این مسیر از ادراک زیبایی های مادی آغاز و به ادراک زیبایی مطلق ختم می شود.

چرا باید خلاصه کتاب ضیافت را بخوانیم؟ (اهمیت و کاربردها)

با وجود گذشت هزاران سال از نگارش کتاب «ضیافت»، این اثر همچنان برای خوانندگان معاصر جذابیت و اهمیت فراوانی دارد. مطالعه خلاصه این کتاب، به ویژه برای کسانی که فرصت مطالعه کامل آن را ندارند، می تواند دریچه ای به سوی دنیای فلسفه یونان باستان و اندیشه های بنیادین غرب باشد. این اثر نه تنها به خواننده کمک می کند تا ریشه های مفهوم «عشق افلاطونی» را به درستی درک کند، بلکه بستری برای تفکر عمیق تر درباره ماهیت عشق، زیبایی و کمال در زندگی شخصی و اجتماعی فراهم می آورد.

برای دانشجویان فلسفه، ادبیات و تاریخ، «ضیافت» یک متن کلیدی برای درک سبک دیالوگ نویسی افلاطون و توانایی او در بیان ایده های پیچیده است. برای علاقه مندان عمومی، این کتاب یک نقطه شروع عالی برای ورود به دنیای فلسفه است، چرا که مفاهیم آن با زبانی جذاب و روایتی دلنشین ارائه شده اند. همچنین، این اثر به ما نشان می دهد که چگونه می توان در یک فضای دوستانه و با احترام به دیدگاه های مختلف، به گفت وگویی عمیق و پربار درباره مفاهیم بنیادین زندگی پرداخت. درک این کتاب، به ما کمک می کند تا با نگاهی تازه به روابط انسانی و جست وجوی معنای حقیقی زیبایی و کمال در زندگی مان بپردازیم.

بخش هایی منتخب و تأثیرگذار از کتاب

از میان سخنرانی های پربار «ضیافت»، برخی جملات و عبارات به خوبی می توانند عمق و زیبایی این اثر را به نمایش بگذارند:

هر کس بویی از عشق ببرد، شاعر می شود. عشق است که روح بیگانگی را از ما می گیرد و از روح دوستی و مهر سرشارمان می سازد. اوست که خوش خویی می بخشد و ترش رویی را می زداید. موهبتش، موهبت نیک خواهی است نه کین خواهی و بدخواهی؛ مهر عظیم است. خردمندان را به تأمل و خدایان را به شگفتی وا می دارد. آن که از او محروم است، می طلبدش، و آن که از نعمت درک او برخوردار است چون گنجی عزیزش می دارد.

نتیجه گیری

کتاب «ضیافت» افلاطون، با گذشت قرن ها، همچنان به عنوان یکی از مهم ترین متون فلسفی و ادبی درباره عشق و زیبایی، درخشش خود را حفظ کرده است. این اثر نه تنها به ما کمک می کند تا دیدگاه های گوناگون درباره عشق را درک کنیم، بلکه اهمیت گفت وگو و تبادل آرا را در مسیر کشف حقیقت به ما یادآوری می کند. هر یک از سخنرانان در این مجلس باستانی، با روایتی منحصر به فرد و نگاهی خاص، به ستایش عشق پرداختند و سقراط نیز با واسطه ی دیوتیما، ما را به سفری روحانی در نردبان عشق دعوت کرد؛ سفری که از محسوسات آغاز و به ادراک زیبایی مطلق و ایده ها ختم می شود.

«ضیافت» بیش از آنکه صرفاً یک رساله فلسفی باشد، دعوتی است به تأمل عمیق در ابعاد وجودی انسان، در میل او به کمال و جاودانگی، و در نهایت، در ماهیت آن نیروی مرموز و قدرتمندی که همه چیز را به هم پیوند می دهد و آن را «عشق» می نامیم. این کتاب، گواهی است بر این حقیقت که مهم ترین پرسش های زندگی، اغلب در بستر گفت وگوهای دوستانه و آزادانه آشکار می شوند و برای کشف حقیقت، گاه لازم است تا از مرزهای دانش روزمره فراتر رویم و به سوی ایده های والا صعود کنیم. با مطالعه این خلاصه، سفر خود را در دنیای فلسفه یونان باستان ادامه دهید و در جست وجوی حقایق عمیق تر، گام بردارید.