خدا این مرد را دوست داشت

خیلی سفارش ایشان را می کردم؛ این را آقا می گویند. صحبت درباره مادر آقای رییس جمهور است. آقا می گویند به رییس جمهور توصیه کرده بودند در سفرهای مشهد، دیدار با مادر را هیچ وقت از قلم نیندازند. می روم توی فکر. رییس جمهور سکاندار اجرایی کشور است و مردم این مقام را امانت به او سپرده اند.

به گزارش پارازیت، مطلبی که می خوانید حاشیه نگاری محمد صادق علیزاده، خبرنگار از حضور رهبر معظم انقلاب در منزل شهید رییسی است که در رسانه khamenei.ir منتشر شده است:

بخش مهمی از شکل گیری شخصیتی که امین میلیون ها ایرانی است مدیون تلاش های یک زن است، زنی که آقا از نقش بزرگش غافل نبوده اند. خانم سیده ای ساکن در یک منزل کوچک که در یکی از مناطق معمولی مشهد قرار گرفته؛ شبیه همین منزل ساده و بی آلایش رییس جمهور که حتی همان تجملات عادی خانه و زندگی خیلی از مردم عادی را هم ندارد.جایی دیگر آقا به خانم دکتر علم الهدی، همسر آقای رییسی هم اشاره می کنند و فعالیت های فرهنگی و علمی که ایشان دارند. اشاره هم می کنند که خانم دکتر اخیرا نامه ای برای شان نوشته اند. یکی از اطرافیان توضیح می دهد مطلبی بوده مربوط به کنگره جهانی قرآن و علم قرآنی. آقا با اشاره به ضایعه ای که پیش آمده به همسر آقای رییسی توصیه می کنند این قضیه موجب نشود کارهای علمی و فرهنگی ایشان متوقف شود. یک طرف دو دخترش نشسته اند و طرف دیگر هم حجت الاسلام والمسلمین علم الهدی.غم فقدان برای خانواده غم بزرگی است. آقا می گویند ان شاءا… خداوند درجات آقای رییسی را عالی کند. تاکید هم دارند که فقدان آقای رییسی هم برای خودشان، هم برای کشور و هم برای خانواده هیچ جبرانی ندارد و خسارت سنگینی است. تصریح دارند که برای همه از خودشان تا کشور و خانواده و همسر و فرزندان، داغ بزرگ و سختی است. لابه لای صحبت ها و توصیه ها، حواس شان به این غم هم هست. توصیه ای معنوی هم دارند برای تحمل و سعه صدر و صبر.
     
این دعا را بخوانید
به یکی از دعاهای موجود در مفاتیح الجنان اشاره می کنند. توضیح می دهند دعایی است مربوط به نمازهایی که در نجف خوانده می شود و مستحب است که بعد از هر نماز خوانده شود. فی المجلس هم با حافظه قوی ای که دارند گریزی به فقراتی از آن می زنند:
اللهم لابد من امرک، ولابد من قدرک ولابد من قضایک ولا حول ولا قوه الا بک؛ خدایا از دستورت و تقدیرت و قضایت چاره ای نیست و هیچ نیرو و توان جز به خدای بلندمرتبه بزرگ نیست.اللهم فما قضیت علینا من قضاء او قدرت علینا من قدر فاعطنا معه صبرا یقهره ویدمغه و اجعله لنا صاعدا فی رضوانک؛ پس آنچه بر ما از قضایی که حتم کردی یا از تقدیری که مقدر نمودی، همراه آن به ما صبری عطا کن که بر آن چیره شود و آن را درهم کوبد و آن شکیبایی را برای ما، نردبانی به سوی خشنودی و لطفت قرار ده.آقا می گویند این دعا که فقط مخصوص نجف نیست؛ توی مفاتیح پیدایش کنید و بخوانید. مشخصا هم اشاره دارند که بعد از نماز شب هم می شود خواند.لابه لای صحبت ها و بیان خصوصیات رییس جمهور شهید، آقای علم الهدی به فعالیت های قرآنی آقای رییسی اشاره می کند که طبقه ای را در منزل وقف کارهای قرآنی کرده بود. یکی از فرزندان ایشان هم که این روزها در حال دریافت مدرک دکتراست این مکان را به این فعالیت ها اختصاص داده. آقا پیگیر تعداد نوه های شهید رییسی می شوند. یکی از نوه ها که ظاهرا بزرگ ترین هم هست می پرد توی بحث: «پنج تا!» نرم لبخندی روی چهره همه می نشیند. چای از راه رسیده. خوش زبانی نوه ها هم فضای صمیمی موجود را لطیف تر کرده. نوه پنج ماهه دیگری را به آغوش آقا می دهند و دعایی و اذان و اقامه ای. 
     
کار و کار و کار
چای که نوشیده می شود دوباره بحث می رود سمت خصوصیات مرحوم رییسی. آقا می گویند یکی از خصوصیات خوب مرحوم رییسی این بود که با دعا و گریه مانوس بوده. تاکید دارند فرصت مهمی است که رییس جمهور اهل معنویاتی از این سنخ باشد. موضوعی که عموما در دیدارهای مسیولان نظام هم همیشه آن را توصیه می کنند؛ هرقدر مسیولیت بالاتر، نیاز به معنویات و التجاء به درگاه الهی هم بیشتر. در ادامه هم اهمیت موضوعات معنوی برای مسیولیت های بزرگی مانند ریاست جمهوری را متذکر می شوند و مشخصا هم به نماز شب و مرتب قرآن خواندن اشاره می کنند. آقای علم الهدی هم گفته بودند که سفرهای مشهد آقای رییس جمهور، ساعتی به دیدار با مادر و بستگان اختصاص داشته و بعد هم شب تا صبح در حرم مشغول عبادت بوده اند.
نکته مهم دیگر در صحبت ها، کار و تلاش آقای رییسی است و شب و روز را نشناختن. آقا به خاطره ای اشاره می کنند که خود آن مرحوم تعریف کرده. این که ساعت 2 یا 3 نصفه شب از یکی از سفرهای خارجی به تهران می رسد و قرار بوده صبح فردایش هم کرج باشد. هر جور حساب کرده دیده امکان این نیست که هم استراحت کند و هم صبح فردا اول وقت، کرج باشد. همان نصفه شب راهی کرج می شود و 3 ــ 2 ساعتی استراحت و بعد هم حضور در برنامه صبح اول وقت. بماند که سفر خارجی هم اسمش سفر است وگرنه یکی مثل من که در یکی از همین سفرها با رییس جمهور همراه بوده می داند که از بدو ورود تا زمان خروج فقط دوندگی است و جلسه و ملاقات و کار و بیدارخوابی؛ موضوعی که آقا هم به آن اشاره می کنند.آقا صراحتا تاکید می کنند سفرهای خارجی آقای رییسی 3 ــ 2 روزه نبوده که در کنارش برنامه ای هم برای بازدید و گردش و استراحت باشد. چیزی که در خیلی از سفرهای خارجی یک امر معمول و عادی و پذیرفته شده است. سفرهایی بوده 15 ــ 10 ساعته و مملو از جلسات و ملاقات و مذاکرات کاری با مقامات خارجی. در سفری که به عنوان خبرنگار برای حضور در اجلاس بریکس با رییس جمهور عازم آفریقای جنوبی شدیم صابون این موضوع حسابی به تنم خورد. حدود 10ساعت پرواز به مقصد کشوری در نیمکره جنوبی در قعر قاره آفریقا، 19 ــ 18 ساعت حضور در ژوهانسبورگ با یک برنامه پرچگال از شرکت در اجلاس تا ملاقات با هیات های مختلف خارجی و بعد هم دوباره عازم فرودگاه شدن برای برگشت به تهران. تمام نفس گرفتن مان همان استراحت نیم بند پرواز برگشت بود به سمت تهران آن هم روی صندلی های اتوبوسی هواپیما.اول طلوع آفتاب هم رییس جمهور با همان شال سبز سیدی اش شروع کرد به حال واحوال پرسی با هیات همراه. از نوک هواپیما و کابین خلبان شروع کرد تا سالن انتهایی هواپیما که محل استقرار خبرنگاران و عکاسان و تصویربردارانی بود که از شدت بی خوابی و خستگی، تمام پیچ ومهره های شان باز شده بود. در مهرآباد که از هواپیما پیاده شدیم گروه خبری جملگی راهی منزل شدند، برای چندساعتی خوابیدن و سرپا شدن. رییس جمهور اما دوباره رفت پاستور و مشغول کارها و جلسات در نهاد ریاست جمهوری شد. خیلی ها باورشان نمی شد که کل سفر خارجی ما به نیمکره جنوبی همان 20 ساعتی بوده که توی پرواز رفت وبرگشت داخل هواپیما بودیم و 19 ــ 18 ساعتی که ژوهانسبورگ بودیم. همین موضوع را هم کردم تیتر گزارشی که برای یکی از خبرگزاری ها نوشتم: 19 ساعت ژوهانسبورگ! 
     
یک سفر با برکت
این روحیه چیزی نیست که بشود با پروپاگاندای تبلیغاتی و رسانه ای در ذهن افکارعمومی ایجاد کرد. محتوای رسانه ای برای باورپذیر بودن باید سرریزی از واقعیت باشد. واقعیتی که آن قدر بزرگ باشد که سرریزش بریزد توی رسانه و مردم این را خوب می فهمند. نشانه اش؟! حضور میلیونی در تشییع آقای رییس جمهور در تبریز و قم و تهران و بیرجند و مشهد. نمادی از سرمایه اجتماعی جمهوری اسلامی که فقط دولتمردان حقیقی می توانند آینه ای شوند برای بازنمایی این قوت و قدرت. جوری که به تصریح آقا حتی هیات های خارجی که این روزها به تهران آمده بودند هم آن را حس کرده و بعضی های شان در دیداری که چند ساعت بعد با رهبر انقلاب داشتند به آن اشاره و اذعان هم کرده بودند.یک طرف ماجرا وجه غم انگیز و فقدان آقای رییس جمهور است و یک طرف دیگر، واقعیت ها و تصاویر باشکوه مردمی که آینه شهید رییسی آن را بازنمایی کرد. این همان موضوعی است که به تصریح آقا مایه تسکین است و باید آن را شکر کرد. آقا تصریح می کنند که خدا آن مرحوم را دوست داشته و نسبت به او لطف داشت که دل های مردم را این جور به سمتش جلب کرد و رفتنش از حیات دنیوی را هم این طور بابرکت و مبارک قرار داد که آینه ارزش ها و شعارهای انقلاب بشود و قدرت و قوت و سرمایه اجتماعی کشور و نظام را این طور به رخ بکشد که حالا در دل این فقدان، یک فرصت بزرگ برای کشور و اسلام ایجاد شده است. موقع رفتن، همسر آقای رییسی از آقا التماس دعا دارد به جهت تسکین قلب و آرامش. آقا دعا می کنند و من به این فکر می کنم که در طول جلسه، التهاب و ناآرامی در چهره کسی ندیدم، شبیه آن چیزی که در نمونه های مشابه از صاحبان عزا می بینیم؛ نمودی از صبر و شکیبایی اهل منزل که برون داد ایمان است. هنگام خروج هم یکی از نوه های آقای رییسی جلو می آید و می گوید می شود چفیه تان را بدهید؟! آقا خیلی صمیمانه و پدرانه می گویند بله که می شود. چفیه را می دهند و می گویند موقع آمدن دو نفر دیگر هم این را خواسته بودند ولی ندادم. صاحب جدید چفیه با شنیدن این جملات قند توی دلش آب شده و چهره اش هم به لبخند باز می شود؛ دیگران هم. جو که آرام می شود آقا به یکی از اطرافیان می گویند به آن دو نفر هم چفیه بدهند. پایان بخش جلسه هم طلب صبراست برای همسر وفرزندان و بستگان. دیدار تمام شده و آن بیرون در کوچه و خیابان، تصاویر رییس جمهوری روی درودیوار است که مردم او را خیلی شبیه خودشان می دانستند.

پایان خبر پارازیت